Hoe was je weekendwip? (Deel 35 -slot- )

Huwelijksperikelen in een serie. Vrachtwagenchauffeur Michael, bankbediende Monique. De vorige aflevering lees je hier.

“Dat is wat ik wil. En of het dan een kans van slagen heeft, dat moeten we dan nog maar zien.” Monique neemt een slokje van haar wijn en speelt met het servet dat kunstig gevouwen naast haar bord ligt. Ze kijkt Michael aan. De ober komt langs om te vragen of alles naar wens is. “Ja, prima,” haast Monique zich te zeggen. “Tja, als jij denkt dat het nodig is, en dat het zal helpen…”  aarzelt Michael. “Natuurlijk is het nódig, daarover hoeft geen twijfel te bestaan, maar of het hélpt… Dat weten we pas over een paar maanden of zo. Wil je het dan wel? Het is echt mijn voorwaarde. Samen in therapie en dan kunnen we kijken wat er over is van, nou ja van ‘ons’, zeg maar.” “Laten we daar dan maar op proosten,” vindt Michael. “Op de toekomst, op ons. En ik vind het goed. Als ik jou maar terugkrijg, dan wil ik best in therapie.”


Hij zit tegenover haar en kijkt haar met zijn mooie blauwe ogen liefdevol aan. “Dat is nogal wat,” zegt hij, en leunt naar achteren met zijn rug tegen de leuning. Zij knikt. Beschaamd, maar ook opgelucht. Ze zou niet met hem verder kunnen als ze hem dit niet had verteld. Niets heeft ze verzwegen. Alles weet hij nu. Over haar en Michael, haar obsessie voor hem, haar kraamvisite bij Monique, haar brutale actie om een bankrekening te openen voor de dochter van Michael en Monique en hem zo te chanteren, het telefoontje van Michael dat hij onderdak zocht en haar vreselijke daad;  het ontvoeren van de dochter van Michael. Hier moet ze even stoppen met het verhaal. De tranen rollen over haar wangen. Hij slaat zijn arm om haar heen. “Kom maar. Je mag het me ook een andere keer vertellen, als het je te veel wordt,” zegt hij, en drukt een kus op haar haren. Maar ze schudt haar blonde hoofd. “Nee, ik wil dat je alles weet. Dan kan je alsnog besluiten of je me nog steeds wilt.” Hij pakt haar kin en dwingt haar om hem aan te kijken. “Wil je zulke dingen nooit meer zeggen? Ik hou van je met heel mijn hart. Toen jij bij mij een paar weken geleden op het uitzendbureau kwam vragen om werk, bonkte mijn hart in mijn keel. Ik wist gewoon, dat jij de vrouw bent op wie ik altijd heb gewacht. Wat je ook hebt meegemaakt, wat je ook hebt gedaan, ik hou van je, en ik zal je altijd steunen en helpen. Vertel het me maar.” Shirley slaat haar armen om zijn hals en kust hem teder op zijn mond. “Op het politiebureau heb ik de ergste dingen over Michael beweerd, zelfs dat hij me verkracht had en dat ik zwanger van hem was. Dat was helemaal niet zo, en daar kwamen ze ook snel genoeg achter. Ik was gewoon geobsedeerd door hem. Natuurlijk heb ik straf gekregen voor alles wat ik heb uitgespookt, maar dat was meteen mijn redding. Ik moest van de rechter in therapie en daar heb ik de afgelopen maanden wel geleerd wat mijn valkuilen zijn, en dat ik veel van wat ik heb meegemaakt projecteer op nieuwe mensen die in mijn leven komen. Dus Bob, nu weet je alles.” Bob kijkt ernstig. “Ja, ik ben wel onder de indruk van het verhaal. Dankjewel, dat je me dit hebt verteld. De volgende keer als je weer naar je therapeut gaat, zal ik dan meegaan? Misschien heeft zij ook tips voor ons, hoe we daar in onze relatie het beste mee om kunnen gaan.” Ademloos kijkt Shirley hem aan. “Relatie? Durf jij dat wat we nu hebben een relatie te noemen?” Bob glimlacht naar haar. “Ja, dat durf ik. We doen het rustig aan, we bouwen het kalmpjes op, niets overhaast gaan samenwonen en zo, jij gaat je studie weer oppakken, daarnaast heb je nu je baan in de kledingzaak, het kan alleen nog maar mooier en beter worden.” Een brede lach breekt door op het gezicht van Shirley. “Ik hou van je,” zegt ze, en innig tevreden legt ze haar hoofd tegen zijn borst.

“Paul, je hebt ons schandelijk verwaarloosd!” roept Monique, terwijl ze de armen om zijn hals slaat. “Leuk, zo’n liefde, maar je mag ons niet vergeten! Waar is Matthijs eigenlijk?” “Werken,” lacht Paul. “Sorry, ik heb me inderdaad veel te lang niet laten zien. Maar waar is de jarige prinses?” “Loop maar door naar de kamer,” nodigt Monique. De kamer zit vol visite. Middenin de kamer, tussen pakpapier en speelgoed zit de jarige Lisa. Ze lacht breeduit, zodat haar vier kleine, witte tandjes duidelijk te zien zijn. Paul gaat op zijn hurken bij haar zitten. Maar Lisa zoekt onmiddellijk haar moeder. Ze trekt een lip, en Monique tilt haar op. Zo, veilig in de armen van haar moeder, durft Lisa wel te glimlachen naar Paul. Ze kijkt naar het cadeautje in de hand van Paul. “Ze weet het al precies,” zegt Monique trots. “Lisa heeft gewoon door, dat het vandaag allemaal om haar draait, en dat al die cadeautjes voor haar zijn.” Michael komt vanuit de keuken. “Hee, kerel! Hoe is het?” vraagt hij aan Paul. “Tijd geleden!” Paul lacht. “Ja, die klacht kreeg ik van Monique ook al. Ik beloof, dat ik dit keer wat sneller van me laat horen, maar Matthijs en ik hebben het heel druk gehad met het inrichten van ons huis. Maar goed, de eerste verjaardag van Lisa wilde ik natuurlijk niet missen!” “Blijf je eten?” vraagt Monique. Paul kijkt de kamer rond. “Zij gaan allemaal weer naar huis, zo meteen,” leest Monique zijn gedachten. “Alleen Stella blijft eten. Ja? Doe je het?” Paul knikt. “Ja, is goed. Nu ga ik even je familie feliciteren.”

Een paar uur later ploft Monique doodvermoeid, maar wel met een voldaan gevoel op de bank neer. Met elkaar hebben ze alles opgeruimd, Michael heeft Lisa naar bed gebracht, en nu zitten ze met z’n vieren koffie te drinken. Monique veert alweer op. “O ja, er is nog taart!”
“Ga zitten, mens,” zegt Stella. “We kunnen geen taart meer zien. Rust nou maar even uit!” Paul roert in zijn koffie. “Hoe gaat het hier verder?” vraagt hij en kijkt Michael en Monique beurtelings aan. Voor Stella heeft Monique geen geheimen, dat weet Paul al lang, anders had hij deze vraag nu niet gesteld. Maar voordat er antwoord gegeven kan worden, horen ze ineens door de babyfoon het luide gebrul van Lisa. Michael en Monique springen tegelijk op. “Ach, die schat,” zegt Monique. “Ze heeft natuurlijk zo veel te verwerken! Nee, ik ga wel,” dit laatste tegen Michael. Tien minuten later is ze met Lisa op de arm weer beneden. “Ze had gepoept en ze is klaarwakker,” zegt ze, terwijl ze Lisa bij haar papa op schoot zet. Maar Lisa heeft helemaal geen zin om op schoot te zitten. Ze probeert zich los te wrikken en Michael zet haar bij de tafel. Meteen begint Lisa met haar handjes op de tafel te slaan en probeert ze de koffiekopjes te pakken. Deze worden snel in veiligheid gebracht. “Lóópt ze al?” vraagt Paul verbaasd. Hij had haar dit vanmiddag nog niet zien doen. “Ze loopt langs,” vertelt Monique trots. “En af en toe staat ze wel los, maar dat heeft ze dan niet in de gaten. En aan mijn hand loopt ze wel heel wat stapjes achter mekaar.” Vertederd kijken ze alle vier naar het kleine meisje in haar gebloemde pyjamaatje. “Maar vertel eens?” pakt Paul het onderwerp van net weer op. “ Hoe gaat het nou eigenlijk hier? Want jij zou hier tijdelijk weer intrekken, maar dat is onderhand ook alweer een half jaar! Hoe zit dat?” Stella schiet in de lach. “Subtiel Paul, heel subtiel! Zelfs ik durf dat soort indiscrete vragen niet te stellen!” Paul haalt zijn schouders op en lacht ook. “Nou, ik wel! Trouwens, Monique heeft mij vanmiddag in de keuken het hemd van het lijf gevraagd over mijn relatie met Matthijs, dus waarom zou ik het dan andersom niet mogen doen?” “Dat is ook weer zo,” zegt Monique. “Nou ja, wat zal ik er van zeggen?” Ze kijkt Michael aan. Die lacht een beetje en pakt een speeltje van de grond. “We hebben het heel moeilijk gehad,”  vervolgt Monique dan, ernstig ineens. “En we zijn er nog niet. We zijn samen in therapie gegaan en dat doen we nog steeds. Michael is nog steeds vrachtwagenchauffeur, maar hij gaat niet meer zo ver weg. Hij is nu twee of drie avonden per week thuis, dus dat is wel zo prettig. En verder bekijken we het gewoon per dag. Ja toch?” Ze kijkt naar Michael. Hij knikt. “Ja, er is veel gebeurd. Voor Monique is het allemaal heel moeilijk geweest. Ook voor mij, maar ik ben, hoe zeg je dat, de dader van alles. Ik heb verkeerde keuzes gemaakt. En ik ben blij, dat ik hier nog steeds ben en die kleine meid zie opgroeien. Ik hoop, dat Monique en ik nog eens zo ver komen dat we écht weer een stel worden.” Als Paul hem vragend aankijkt, verduidelijkt hij: “We slapen nog steeds apart en dat wil Monique ook graag nog zo houden. En ik respecteer dat. Maar ik hou van mijn vrouw en zou het liefst weer naast haar kruipen in het grote bed.” Hij kijkt wat verlegen. Het is eigenlijk niets voor hem om zulke ontboezemingen te doen. “Goed. Genoeg hierover. Het is tenslotte een feestje, en het feestvarkentje is zelfs nog wakker!” Michael zet zijn dochter op zijn schouders en met malle bokkensprongen springt hij de kamer door. Hij moet zichzelf even weer een houding geven. Hij zet het schaterende meisje op de grond bij de tafel, en vraagt: “Is er iemand die iets anders wil drinken dan koffie?”  De dames willen allebei een wijntje, en Paul kiest voor een biertje.
Lisa kijkt haar papa stralend aan. Zou hij weer dat gekke spelletje met haar gaan doen? Nee, helaas. Hij loopt naar de keuken. Hè, waar is hij nou gebleven? Zonder dat ze er zelf erg in heeft, loopt ze een paar stapjes richting de keuken. Ze zien het allemaal. Michael, die net uit de keuken komt om te vragen of Paul een glas bij zijn bier wil, en Paul, Monique en Stella die op de bank zitten. “Ze loopt!” gilt Monique! “Ze loopt!”  Tranen stromen over haar wangen. Waarom, dat weet ze zelf niet eens. “Michael, dat is toch leuk! Op haar eerste verjaardag heeft ze haar eerste stapjes gezet!” Ze loopt naar hem toe en slaat spontaan haar armen om zijn hals. Michael verbergt op zijn beurt zijn gezicht in haar hals. Samen kijken ze naar Lisa, die van schrik door al het gegil weer op haar billen is gaan zitten.
“Haar eerste stapjes,” herhaalt Michael. “Ik hoop dat wij samen ook nog een heleboel stapjes zullen gaan zetten.” Monique gaat op haar tenen staan en kust hem licht op zijn mond. “Ja,” zegt ze dan ontroerd. “Dat hoop ik ook!” Ze pakt haar glas wijn, en de anderen volgen haar voorbeeld door ook hun glas te pakken. “Op stappen vooruit!” proost Monique. En ze herhalen het allemaal: “Op stappen vooruit!”