Verdient Guardiola echt niet alle lofzang?
Erik Hernandez reageert in een gastcolumn op onze sportcolumn van afgelopen zondag.
Toevalligerwijs stuitte ik op een ogenschijnlijk interessante column. 'Guardiola verdient niet alle lofzang', luidde de titel. Als Barça-fan altijd leuk om een inhoudelijk stuk over de club te lezen, positief of negatief maakt niet echt uit, zolang het maar inhoudelijk is. De laatste weken was er veel negatiefs te melden, vaak terecht, soms ook onterecht.
Dit keer was de pessimistische toon echter onterecht. Niet enkel omdat ik dat vind, maar puur omdat de feiten anders aangeven. Al lijkt dat ook vrij relatief. Toen ik tussen de reacties keek, nam de schrijver van het artikel de gegeven kritiek in eerste instantie als een man, maar moest hij er uiteindelijk toch nog even aan toevoegen dat de column verder op feiten berustte. Mijn woord tegen het zijne dus.
Johan Cruijff kwam als een soort God uit zijn betoog. Als ik een beetje tussen de regels door lees, komt het er eigenlijk op neer dat Cruijff Fútbol Club Barcelona in 1988 opgericht heeft en vervolgens een perfect sjabloon heeft neergelegd in de bestuurskamer waar de beleidsbepalers enkel wat mensen in hoeven te gieten, succes verzekerd.
Ook is het voor de jeugd makkelijk om door te stromen en hoeft Barça enkel gerichte aankopen te doen. Verder spelen ze al jaren in precies hetzelfde systeem, is Messi opeens een aankoop en weet de beste schrijver maar al te goed hoe makkelijk het is om op de stoel van Guardiola te zitten.
Waar zullen we eens beginnen met het ontkrachten van de verkeerde aannames, die door de beste meneer tot feiten gepromoveerd werden? Vooraan dan maar. De invloed van Cruijff. Het klopt dat Cruijff in zijn jaren als trainer ongelofelijk veel betekend heeft voor de club. Zo heeft hij structuur aangebracht in de jeugdopleiding, die daarvoor gewoonweg weinig rendement had. Ook heeft de befaamde nummer 14 Barcelona laten voetballen op een wijze die daarvoor ondenkbaar was. Innovatief, attractief en efficiënt kan ik samenvattend concluderen. Dat het dé succesformule is, ben ik het overigens niet mee eens. Het was gewoon een geweldig team, met een briljante trainer. Er is niet één succesformule. Het zou naïef zijn om te denken dat die bestond en dat die na al die jaren nog niet toegepast werd bij andere clubs.
In de periode tussen het einde van de eerste termijn van Louis van Gaal en Frank Rijkaard is er maar heel weinig succes geweest in Barcelona. Ook was het voetbal vaak niet om aan te gluren. Er werd veel geld uitgegeven, maar de resultaten bleven uit. Die kwamen pas terug in de periode van Rijkaard. Niet door eigen jeugd, maar door aankopen. Xavi en Puyol waren namelijk al gevestigde namen. Ook Valdés en Iniesta waren al doorgebroken of stonden op het punt door te breken. De resultaten kwamen door goede aankopen. Ronaldinho, Deco, Eto'o, Giuly en Larsson werden in twee jaar aangetrokken en hadden een zeer grote invloed op de nieuwe fase die het team inging.
Het was weer attractief, inderdaad met de filosofie van Cruijff, maar na twee jaar was het op. Ronaldinho was een vedette met overgewicht, ook Deco was niet meer vooruit te branden. De selectie was geweldig, maar er kwamen twee prijsloze jaren. Opmerkelijk dat de plaatselijke groenteboer hetzelfde geflikt zou hebben als Guardiola, terwijl Frank Rijkaard, niet de minste, twee erbarmelijke jaren doormaakte met de club. Na die periode vertrokken Frank Rijkaard, Ronaldinho en Deco. De laatste twee waren dus twee sterkhouders van die periode. Het materiaal ging er dus fors op achteruit.
Tijd voor een nieuwe periode dus. Guardiola kwam binnen. Een intelligente man die in zijn tijd als speler al tactisch levelde met Cruijff. Een echte heer; gedisciplineerd, streng waar het moet, maar ook open naar de groep toe, rechtvaardig en strijdlustig. Alle spelers lopen tot de dag van vandaag met hem weg, inclusief de bankzitters. Het kan aan mijn plaatselijke groenteboer liggen, maar ik zou echt gek worden na drie jaar met die man.
De realiteit is dus anders. Drie jaar vol successen. Een innovatieve speelstijl en spelers die na drie jaar nog steeds gemotiveerd en bovenal gelukkig zijn. Dat allemaal dankzij Guardiola. Rijkaard was te lief voor de vedetten. De aanpak van Guardiola werpt dus duidelijk zijn vruchten af. De spelers zijn zo fit, zo gedisciplineerd en zichtbaar gelukkig. Guardiola heeft gebouwd aan een nieuw team en een verbeterde stijl. De ouden sterren waren vertrokken dus hij moest met iets nieuws komen. Bij Rijkaard was veel gebaseerd op de klasse van Ronaldinho, Eto'o, Deco en Xavi. In dit Barcelona is het hele team wereldtop als collectief en individueel in hun functie op het veld.
Zelfs spelers als Abidal en Pedro zijn zeer belangrijk voor het team. Barcelona valt geweldig aan, maar de pressie mag zeker niet onderschat worden. Het perfecte voorbeeld daarvan was de competitiewedstrijd thuis tegen Real Madrid. 5-0 werd het. De hoofdstedelingen hadden geen offday, Barcelona gaf ze gewoon zo weinig ruimte dat ze niks anders konden dan de bal binnen 10 seconden inleveren. Dat was de wedstrijd waarin de invloed van Guardiola goed zichtbaar was. Zowel aanvallend als verdedigend werd er gedomineerd, op een wijze waarop geen enkel ander team ooit gedaan had. Het werd de beste wedstrijd en het beste voetbal aller tijden genoemd. Niet voor niks, het tempo was zo hoog, Barcelona was zo machtig op 29 november. Er waren zeker invloeden van Cruijff zichtbaar, maar dit is vooral op het conto van Guardiola (en de spelers) te schrijven.
Pedro en Busquets zijn Guardiola's jongens. Makkelijk doorstromen? Niks daarvan als Guardiola geen trainer geweest was. Sowieso vallen er zo veel spelers af bij Barcelona, hetgeen aangeeft dat opleiding lang niet alles is. Pedro zou eigenlijk vertrekken, maar Guardiola zag het wel in hem zitten. Hij is technisch niet de meest begaafde speler, maar hij is wel de beste verdediger in de aanval. Een echte werkkracht, essentieel in dit systeem. Busquets was nooit doorgebroken onder een andere trainer met Touré voor zich. Guardiola kende hem echter van het tweede elftal en gaf hem vertrouwen. Iedereen sprak schande van het feit dat Touré gepasseerd werd, uiteindelijk heeft Guardiola zijn gelijk gehaald, voetballend is Busquets gewoon veel sterker.
Het klopt dat Barcelona op dit moment enkel gerichte aankopen hoeft te doen. Dat is altijd als het goed loopt. Bij het stukje over Rijkaard heb ik echter al aangegeven dat dit niet altijd geldt. Over de aankopen onder Guardiola verschillen we ook aardig van mening. Ten eerste is daar een technisch directeur voor en ten tweede zijn de in het vorige stuk genoemde Maxwell, Adriano en Mascherano allen voor de breedte gehaald. Allen hebben hun waarde nu al bewezen. Maxwell was spotgoedkoop en kwam slechts als bankzitter. De laatste tijd valt hij weliswaar tegen, maar hij heeft er daarvoor altijd gestaan als het moest. Adriano is gekomen als multifunctionele speler, ook hij heeft zijn waarde voor zijn blessure bewezen. Let wel, dit soort spelers zijn er niet om het verschil te maken, maar om de gaten die door blessures en schorsingen vallen, op te vullen. Mascherano heeft dit ook prima gedaan, dat Guardiola niet tevreden over hem is, is de grootste onzin. Integendeel zelfs.
Tot slot 'aankoop' Lionel Messi. Er is nooit betaald voor de transfer van Messi en dat dit een gerichte aankoop was, is al helemaal onzin. 'Leo' en zijn vader zijn net zelf op zoek gegaan naar een nieuwe club nadat Newell's Old Boys zijn groeihormonen niet langer meer wilde betalen. Het was voor Messi belangrijk dat deze betaald werden, aangezien zijn ouders deze behandeling niet konden bekostigen.
De Argentijnen zijn daarom op eigen initiatief naar Barcelona gekomen om een contract af te dwingen. De Catalanen waren al eens wezen scouten in Argentinië en Messi viel direct op. Barcelona vond Messi echter te jong om uit zijn omgeving te halen en zouden hem later nog eens bekijken. Toen de Messi's op de stoep stonden in Catalonië was Barcelona in eerste instantie zelfs erg afwachtend. Het klopt dat Barça zijn medicijnen betaald heeft, maar van een aankoop is geen sprake. Laat staan een gerichte. Verder wel een prachtige anekdote trouwens, al zal ik jullie die, door de nu al uit de hand gelopen lengte van het artikel, (vooralsnog) schuldig moeten blijven.
