Wit onderbroekje

Even met het Ministerie van Infrastructuur en Milieu gebeld: "Goedemorgen, Oplopers hier. Minister Melanie in de buurt?" Haar secretaresse deelde mede dat mijn telefoontje tamelijk ongelegen kwam, aangezien de bewindsvrouwe juist uit het raam hing, om even te genieten van de geur van warm asfalt en benzinedamp. Toen ik mij liet ontvallen dat ze die poppenkast helemaal niet nodig heeft omdat ze toch al door het hele land als asfaltkoningin wordt gezien, werd ik alsnog doorverbonden. Minzaam vroeg ze mij, wat ze voor mij kon betekenen. "Je vindt asociaal, schandelijk weggedrag dus geen probleem, begrijp ik? Want dat strafpuntensysteem wil je alleen maar toepassen bij alcohol- en drugsgebruik, maar niet bij snijden, bumperkleven, scheuren op een woonerf en dat soort gedrag?" De bewindsvrouwe reageerde als door een wesp gestoken met de mededeling dat het toekennen van strafpunten voor dat soort overtredingen veel te veel bureaucratie zou opleveren bij Justitie. Maar nee, ik was niet heel erg gevoelig voor dit argument: "Het goed inboeken van bekeuringen, dat kan toch niet ingewikkeld zijn? Daar zijn die smerissen van je collega's Donner en Opstelten toch voor? Dat is toch hun werk? Of worden straatroven en woninginbraken ook niet meer bestraft wegens de administratieve rompslomp?" Melanie Schultz van Haegen-Maas Geesteranus (achternamen voluit) vond dat ik niet moest zeuren. Want ze had nu net zo'n mooie norm vastgesteld voor het beboeten van snelheidsovertreders op de 130-kilometerwegen. En daar had ik de gemankeerde mobiliteitsexcellentie tuk: "Hoezo mooie norm? Op zo'n weg krijg je pas een bekeuring als je de geluidsbarrière nadert. Iets met onnauwkeurige meetapparatuur. Schei toch uit! Een treinmachinist krijgt al een remingreep als hij één kilometer te snel gaat, maar die radarsmerissen trekken pas hun bonnenboekje als iemand een kilometer of tien te hard rijdt. Je moet je schamen. Diep schamen!" Driftig verbrak de bewindsvrouwe de verbinding. Toch snijdt Melanie zichzelf electoraal lelijk in de vingers. Want half Wassenaar en driekwart van Blaricum stapt met een sherry'tje te veel op achter het stuur om van de hockeyclub weer naar huis te rijden. Die moeten binnenkort dus op de fiets. Gaat stemmen kosten, wat ik je brom. En het testen op drugs van automobilisten wordt ook nog knap ingewikkeld. Speekseltest. Spuug jij maar eens naar een smeris. Kan je gelijk geboeid mee naar het bureau.

Over drugs gesproken. De zoon van Ruud Gullit. Dit zit vast, en niet wegens de illegale handel in drop. Gullit jr. aan de drugs. Weer zo'n voetbalfamilie die onherroepelijk afglijdt naar de goot. Neem nou papa Gullit. Was ooit een van de boegbeelden in de strijd tegen een zeer verderfelijk regime. Nam zelfs een belachelijk singletje op voor het goede doel. "South Africa". Zo'n kwart eeuw later is hij coach bij de club Terek Grozny waar de president ook eigenaar van is. Gullit als voetveeg van de president van een van de laatste dictatoriale schurkenstaten in Europa. Als je je daarvoor leent, ben je een morele hoer. Niets meer en niets minder. Maar goed, zoonlief is dus opgepakt wegens drugsgedoe. Wel een wonder, trouwens, dat het Bromsnor lukte om de jonge Gullit op te pakken. Daar moet je best hard voor kunnen rennen, qua achtervolging. Dat wordt binnenkort dus knap lastig: de medische eisen aan oudere sollicitanten bij de politie worden versoepeld. Ze hoeven niet zo hard meer te kunnen hollen. Dat soort dingen. Want oudere agenten stralen op straat meer gezag uit. Jaja. Dat vraag ik mij af. Want ik schiet alleen maar in de lach als ik een bejaarde smeris zie, met z'n looprekje.

Nu moet ik wél zeggen, dat de Prinsemarij het druk heeft met de meest uiteenlopende flauwekulzaken. Bij mij om de hoek zijn ze al dagen op zoek naar iemand die bij nacht en ontij in zijn witte onderbroekje over straat kruipt. Dat moet ‘ie van zijn SM-meesteres, naar verluidt. Rare vertoning. Net als gisteravond. Ook een rare vertoning met gekke kleren. Het Homovisie Songfestival. Zangers met een soort van Ku Klux Klan-puntmutsen op. Een mevrouw in een jurk die vier maten te klein was. En en passant werd het bewijs geleverd dat in het voormalige Oostblok nog steeds veel armoede heerst. Ik zag iemand met zo'n eenwielige circusfiets over het podium rijden: ze hebben daar dus echt te weinig geld voor fietsen met twéé wielen. Armoedzaaiers! Ons land werd vertegenwoordigd door De Drie Gays. Volendamse jochies. Heel erg vals. Dus treden de heren zaterdag niet op in de finale. Televisiepresentator Jantje Smit was het met de uitslag niet eens. Die vond dat de heren "loepzuiver" hadden gezongen. De dove kwartel. Een gehoorgestoorde eikel die wartaal uitslaat. Ik vrees, dat hij zijn zangopleiding heeft gevolgd bij de afdeling Media en Entertainment Management van Hogeschool Inholland. Tsja, dan wordt je muzikaal gehoor wel de vernieling in geholpen. Jantje Smit: de gehoorgestoorde ouwehoer. Eigenlijk niet verwonderlijk dus, dat die Yolanthe Gebouw van Enzovoort hem heeft gedumpt. Maar hoe dan ook: we zijn als land wel mooi absoluut recordhouder qua aantal jaren achtereen dat een land de finale niet haalde. En dit jaar werd onze vlag dus wederom besmeurd door een verschrikkelijk staaltje wanprestatie.

Alsof onze vlag niet al genoeg te lijden heeft gehad van incompetent gekloot. Vorige week hing op Bevrijdingsdag onze Nationale Driekleur dus ondersteboven aan Trix' belastingkantoor, deze week was onze vlag wederom onderwerp van discussie. In de opinie van menig wereldleider staan wij niet langer bekend om onze drugstenten en hoerenkasten, maar zijn wij het land van de toondove zangers en kleurenblinde Kamerleden...