Hoe was je weekendwip? (Deel 29)

Huwelijksperikelen in een serie. Vrachtwagenchauffeur Michael, bankbediende Monique. De vorige aflevering lees je hier.

“Steeds had ik het idee dat die toestand met die Shirley echt maar eenmalig is geweest. Ik voel me zó belazerd! Nu blijkt gewoon, dat ze al die tijd met elkaar hebben door gerotzooid. En ik heb mijn best gedaan om alles te vergeven en te vergeten. Ik voelde me soms een trut, omdat ik één zo’n slippertje maar niet door de vingers kon zien!”  Paul laat Monique uitrazen. Ze is woedend, en terecht. Ze heeft al wel vijf keer het hele verhaal verteld, hoe Shirley de telefoon van Michael had opgenomen en tegen haar had gezegd, dat Michael en zij geen last meer wilden hebben van Monique. “ Zijn kind kan hem dus ook geen barst schelen! Wat is hij nou voor een vader?”  Moniques ogen zijn rood van het huilen. Ze verbergt haar gezicht in de zakdoek die Paul haar heeft gegeven en snuit flink haar neus. Paul zit op de leuning van de bank en streelt haar rug. “ Hij krijgt Lisa echt nooit meer te zien! Dan gaat hij maar fijn met Shirley een kind maken!”  roept Monique kwaad. Paul moet even glimlachen, tegen wil en dank. Hij heeft een denkfrons boven zijn neus. “ Weet je, Monique? Ik geloof er niet in, dat die twee al die tijd een relatie hebben gehad. Michael heeft in al die tijd dat hij bij mij in huis was nooit gebeld. Zijn telefoon slingerde overal. Als ik uit mijn werk kwam, was hij er altijd. Ik vond het juist zo zorgwekkend, zijn apathische gedrag. Een verliefd persoon gedraagt zich anders. Zenuwachtig, ongeduldig. Ik ben zelf verliefd. En ik betrap mezelf erop, dat ik mijn mobieltje honderd keer vaker uit mijn zak haal, dan dat ik voordat ik mijn vriend kende, deed.”  Monique heeft stil geluisterd. Af en toe snikt ze nog na. Maar wat Paul zegt, klinkt wel logisch. “Maar nu is hij wel bij haar,” zegt ze. Paul knikt. “ Ja, waar moest hij anders naartoe? Hij wist, dat zij de enige was die hem met open armen zou ontvangen. Ik denk dat hij radeloos is. Bij zijn ouders hoeft hij niet aan te komen, bij zijn hele familie niet, trouwens, en wat heeft hij nou aan vrienden? Martijn zit zelf genoeg in de sores en zit ook niet te wachten op ex-werknemers.” Weer heeft Monique aandachtig Pauls woorden aangehoord. “Ik heb het er zó moeilijk mee, allemaal,” zucht ze. “Ik kán gewoonweg niet denken: ‘Laat die Michael maar barsten, ik ga nu weer verder met mijn leven. Ergens hoort hij nog steeds bij mij. En bij Lisa. O Paul, wat moet ik hier toch allemaal mee?” Paul staat op. “Laat het voorlopig rusten, lieverd. Het initiatief moet nu maar eens van Michael komen, vind je ook niet? En nu ga ik lekker koffie voor ons maken en dan ga ik jou in bed stoppen.” Hij heft zijn hand op. “Ja, ik weet allang wat je gaat zeggen. Maar laat die dochter van je maar aan mij over. Ik weet inmiddels wel hoe ik een flesje warm moet maken. Ga jij maar lekker vroeg naar bed.” 

Michael slaapt nog. Hij snurkt een beetje. Shirley is vroeg wakker. Ze  ligt op haar zij en ondersteunt haar hoofd met haar hand. Zo kan ze hem nog beter bekijken. Ze maakt zich wel een beetje zorgen. Hij doet zo anders! Hij is helemaal niet zo enthousiast over hun samenzijn als dat ze had gehoopt. Stom, dat ze gisteravond dat telefoontje had beantwoord. Michael was daar niet blij mee geweest. “ Maar je hebt toch voor mij gekozen? Je wilde toch naar mij?”  had ze een beetje beduusd gevraagd. “Shirley, je snapt het niet,”  had Michael gezucht. “Het huwelijk van Monique en mij is kapot. En dat is mijn schuld. Maar we hebben wel samen een kind. En ik hou heel erg veel van Lisa. Ik zou het vreselijk vinden, als ik haar niet meer kan zien. Dus ik moet het contact met Monique goed zien te houden. Snap je dat? En dat dit niet bepaald helpt?” Shirley had haar schouders opgehaald. Een gevoel van jaloezie had haar bekropen. Ze wilde de ouwe Michael weer terug. De man, die zijn ogen niet van haar af had kunnen houden, de man, die haar zo hartstochtelijk bemind had. Ze wilde geen man met liefdesverdriet. En wat ze al helemaal niet uit kon staan, was het feit dat Michael bij haar, Shirley, was en ondertussen nog aan zijn vrouw dacht! Hoe zou ze dat kunnen doorbreken?
Ze was naar de koelkast gelopen en had er twee biertjes uitgehaald. “Laten we het er maar niet meer over hebben, oké?” Smekend had ze hem aangekeken. Hij had geknikt en naar haar geglimlacht. De eerste glimlach sinds ze samen waren. “ Geef me maar even de tijd,”  had hij gezegd, en even had hij zijn hand op haar bovenbeen gelegd. Ze hadden veel te veel gedronken. Hij vooral. Wankelend, door haar ondersteund, was hij met haar meegegaan, haar slaapkamer in. Ze had hem moeten uitkleden, want hij was meteen in slaap gevallen. Schaamteloos had ze zijn naakte lichaam bekeken. Ze had hem gestreeld, haar eigen naakte lichaam tegen hem aangedrukt. Gefrustreerd was ze uiteindelijk maar gaan slapen.

Langzaam opent Michael zijn ogen. Hij rekt zich uit als een poes op een vensterbank in de zon. Wat lekker! Hij wordt gestreeld. Monique… Nu wordt hij pas goed wakker. Shirley kijkt hem met ondeugende ogen aan. “Zo te zien vind je het lekker,” lacht ze en gegeneerd ziet hij zijn erectie. Die heeft hij elke ochtend, dat komt echt niet door haar. Ze heeft wel een prachtig lijf, zoals ze daar naakt op het bed zit. Maar daar wil hij niet aan toegeven. Tot nu toe is er tussen hen nog niks gebeurd waar hij zich voor moet schamen. Hij is ook helemaal niet geïnteresseerd in haar. Hij wil gewoon zijn Monique terug. En zijn dochtertje. Hij gaat half rechtop zitten, maar Shirley duwt hem met zachte hand terug. “ Relax maar,” zegt ze zachtjes. Even wakker worden, hij moet echt even goed bedenken hoe hij zijn woorden richting Shirley gaat formuleren. Maar o, wat is dit lekker. En wat is het lang geleden. Een diepe zucht ontsnapt aan zijn mond.

Het is mooi weer. Monique staat in de tuin haar was op te hangen. Wat kan één klein kindje een hoop was produceren, glimlacht ze bij zichzelf. Vertederd kijkt ze naar al die kleine kleertjes die aan de waslijn hangen te wapperen. Ze kijkt naar de kinderwagen die ze in de hoek van de tuin heeft gezet. Wat ligt Lisa lief te slapen! Monique kan er nooit genoeg van krijgen om naar haar dochter te kijken. Met haar wijsvinger streelt ze het zachte wangetje. Even vertrekt Lisa haar mondje. Ze is zo schattig! Monique loopt weer naar de wasmand en hangt de laatste dingetjes aan de lijn. Zo, ook weer klaar. Nu eerst koffie. Heerlijk, zo in het zonnetje. Ze kan echt genieten van zo’n kopje koffie in de zon. Pasgeleden heeft ze de tuinset uit de schuur gehaald en schoongemaakt. Daar heeft ze nu maar mooi profijt van. Onwillekeurig dwalen haar gedachten naar Michael. Het is al meer dan een week geleden dat ze iets van hem heeft gehoord. Maar ze houdt voet bij stuk. Michael is nu aan zet. Ze wordt wat soezerig van de zon. Resoluut zet ze haar lege mok op tafel. Ze gaat boven nog even een was in de machine doen, en daarna maar eens even een wandeling maken met Lisa. Dan kan ze meteen wat boodschappen doen. Ze werpt nog even een blik in de kinderwagen. Lisa is diep in slaap. Mooi zo.


Shirley maakt zich grote zorgen om Michael. Hij ontwijkt haar, is apathisch en geeft nauwelijks antwoord als ze hem iets vraagt. Na de eerste ochtend hebben ze niet meer gevreeën, niet eens gezoend. Met Monique heeft hij geen contact meer gehad, dat weet ze zeker. Als hij slaapt, controleert ze regelmatig zijn mobieltje, maar ze kan niets ontdekken wat op contact met Monique lijkt. Soms neemt ze zijn mobieltje stiekem mee als ze boodschappen gaat doen. Maar hij merkt er nooit iets van. Nu, na een week begint haar geduld een beetje op te raken. Gisteravond heeft ze gevraagd of hij Monique mist. “Nee, ik mis mijn dochter,”  was het korte antwoord. Tjonge, dat zo’n man die baby zo mist! Shirley kan er niet bij met haar verstand. Mannen kijken toch nooit om naar baby’s? Die gaan toch liever voetballen met knullen van twaalf, dan kwijlend boven zo’n wieg staren? Zij kan zich van haar vader niets herinneren wat ook maar op tederheid leek. Michael zit kennelijk anders in mekaar. Ze wordt inmiddels wanhopig. Alles heeft ze al geprobeerd. Ze kookt elke avond uitgebreid voor hem, maar hij eet met lange tanden. Ze maakt het gezellig, door kaarsjes aan te steken, maar hij ziet het niet. Als ze een gesprek met hem probeert te voeren, lijkt hij alleen maar afwezig. Maar nu weet ze wat erachter steekt: hij mist zijn dochter. Toch wil zij niet hebben, dat hij Monique gaat bellen. Wanneer hij dat doet, dan kan hij wat haar betreft meteen vertrekken. Dat heeft ze hem ook verteld. Er zijn tenslotte grenzen. Maar nu ze weet wat hem zo dwars zit, weet ze ook hoe ze hem kan helpen. Het is nog vroeg als Shirley opstaat. “Ik moet weg vandaag, maar ik ben vanmiddag weer terug,”  fluistert ze met haar lippen in zijn dikke haar. “Moet je werken?”  vraagt Michael slaperig. “Nee, het is een verrassing,” glimlacht Shirley. “Ga jij nog maar even lekker slapen.”

Neuriënd loopt Monique de trap af. Heerlijk, om toch weer een beetje te kunnen genieten. De wasmachine staat aan. Ze haalt de boodschappentas uit de kast en stopt haar handtas erin. Sleutels? O ja, op het dressoir. Ze loopt naar buiten en doet de deur achter zich dicht. Dan blijft ze als aan de grond genageld staan: de tuinpoort staat wagenwijd open.
De kinderwagen is weg.

De volgende aflevering lees je hier.