Clitori aresco

“Betaalde seks met bejaarden op sterven na dood”, zo kopte onlangs het AD. En inderdaad, in de rubriek ‘clubs’ van hetzelfde dagblad is geen enkel adresje of telefoonnummer meer te vinden waar je nog een genoeglijk uurtje terecht kan met je gerontofiele vleselijke verlangens. De ex-eigenaar van de onlangs gesloten club ‘Labia Seniora’ wijst de vergrijzing als reden aan voor het uitsterven van bejaardenprostitutie.
“Mijn meisjes werden er echt te oud voor. Kijk, dat ze zo stram zijn, dat ze alleen maar op hun rug kunnen liggen, daar kom je als klant nog wel overheen. Maar als je complete infusen moet verwijderen of iemand van het nierdialyseapparaat moet trekken omdat er klanten zijn, gaat me net effe te ver.”
En jonge aanwas is er nauwelijks. “Dat komt omdat ze al zo vroeg beginnen met de hoer te spelen. Twaalf, dertien, veertien jaar. Ja, dan begrijp ik dat je wil stoppen op je hoogtepunt.”

Dat hoogtepunt –overigens toepasselijke beeldspraak- ligt gemiddeld rond de vijftig jaar.
“Vanaf die leeftijd zijn er praktisch geen meisjes meer”, constateert de ex-bordeelhouder droogjes. “Ik denk dan ook dat veel ouderen nu ongewenst intiem worden benaderd, dus reken maar dat we een maatschappelijke functie hebben!”, klinkt het strijdvaardig.
De cijfers lijken de charmante 93-jarige ex-souteneur in het gelijk te stellen; want het aantal aangiften van aanranding en verkrachting gedaan door mannen én vrouwen van 65 jaar of ouder is de afgelopen jaren verdrievoudigd.
“Het topje van de ijsberg”, aldus een woordvoerder van het rechercheteam dat speciaal is belast met seniorenzedenmisdrijven. En inderdaad; niet meegerekend zijn bijvoorbeeld de oma’s en –waarschijnlijk ook- de opa’s die er op een voor hun onaangename manier achter komen waarom ze toch zo volkomen onverwacht welkom waren in het gezin van zoon of schoonzoon. En menige senior komt er ten koste van haar geschonden onderlichaam achter, waarom de bezorger van de dagelijkse maaltijd veel minder werk maakte van ‘tafeltje’ dan van ‘dek je’.
Voorts zou er sprake zijn van een groots opgezette blanke grootmoederhandel op internationale schaal. Immers; nietsvermoedend stappen dames op leeftijd in pakweg Warschau op de bus voor een leuke trip naar het drielandenpunt met Tsjechië en Duitsland en worden dan voordat ze er erg in hebben linea recta naar een loods in het havengebied van Rotterdam gereden.
Noch onlangs werd zo’n loods ontdekt. Het stond er afgestampt met beademingsapparatuur, stoma’s, rollators en kunstheupen. En kledingrekken vol met uitdagende bloemetjesjurken en opwindende steunkousen.
Het vermoeden is dat deze Oost Europese ouden van dagen de tippelzones van de diverse grote steden in het westen bevolken. Hetgeen wordt bevestigd door een gerontofiele hoerenloper, die in het krantenartikel evenwel anoniem wenst te blijven: “Je hoort steeds meer Slavische talen om je heen. Steeds minder kom je een lekker moeke tegen met die vertrouwde doorweekte zweetplekken van haar corselet en met het draadjesvlees nog in haar kunstgebit. Voordeel is dan weer dat ik nu eindelijk van mijn zloty’s afkom. Want die ouwe Poolse wijven zijn zo dement, dat ze geen benul hebben van de Euro…”, knipoogt hij veelbetekenend.

Voor zover dat al in kaart is gebracht, ligt het sterftecijfer in deze beroepsgroep abnormaal hoog. Dit keer zijn het nu eens niet de alom gevreesde SOA’s die hiervan de oorzaak zijn, maar wordt de opwinding of de kou de dames nogal eens te veel.
“Meestal heb je dat niet eens in de gaten”, aldus de eerder opgevoerde klant. “Want ja, ze liggen meestal al stram op hun rug met de ogen dicht en de mond iets open. Wat nog niet hoeft te betekenen dat ze al zijn gestorven, want op die manier luisterde mijn opoe ook naar haar favoriete opera’s”. Niettemin zegt hij het al drie keer te hebben meegemaakt dat het lijk onder hem begon te verstijven nog voor hij aan zijn hoogtepunt toe was. “Tja, en dat is voor mij de limit, hè”, vervolgt hij. “Dan knapt er toch iets in me, want necrofilie da’s niks voor mij!”
Vervolgens uit hij de klacht dat er geen cliëntenorganisatie is, waar je in zulke gevallen terecht kan om je geld terug te krijgen.
“Daarom reken ik nu ook pas na afloop af”, en legt hierbij zijn wijsvinger op zijn onderste ooglid.

Om excessen als hierboven omschreven te voorkomen, heeft het laatst overgebleven bejaardenbordeel van Nederland, club “In den Ouden Doosch”, een protocol opgesteld. Dat protocol voorziet in richtlijnen voor de meisjes, maar vooral ook voor de klanten.
“Er wordt hier met respect met de ouderen omgegaan”, aldus de exploitant.
“Voor de meisjes is er een arbeids- en rusttijdenregeling ingevoerd. Een op- en afregeling, zo je wilt. Zodat we het sterftecijfer als gevolg van acute ademnood tot een minimum beperkt kunnen houden. Wekelijks worden ze door medici gecontroleerd op verzakkingen, incontinentie en doorligwonden. En niemand hoeft gehaast uit de kunstlong te worden gehaald of zich in allerijl van haar stoma te ontdoen, omdat de klant ongeduldig wordt. Van de klant wordt enige discipline gevraagd. Zo mogen niet álle huidplooien worden benut, worden er geen borsten over schouders gekieperd en dien je –hoe opwindend ze op zich ook mogen zijn- van de spataderen af te blijven.”

Gevraagd naar of er nog een toekomst is voor betaalde seks met bejaarden, antwoordt hij verrassend: “Ach, dat is niet eens leeftijdgebonden. Een vrouw is ten slotte zo oud als zij zichzelf voelt.”
Toch erkent ook hij dat het almaar moeilijker wordt om het hoofd boven water te houden. Een toekomst ziet hij alleen nog in de annexatie van niet renderende bejaardentehuizen.
“Ik wil ze best voor een prikkie overnemen. In de vorm van een sterfhuisconstructie welteverstaan.”
Op straffe van inhouding van het zakgeld wil hij de overblijvende bejaarden vervolgens dwingen tot het verlenen van seksuele diensten. Zo kunnen ze blijven wonen en nemen ze ook nog deel aan het arbeidsproces. En zo dragen ze allemaal een steentje bij aan een leefbare samenleving.
Tot de allerlaatste ademtocht.

© Karel Kanits