Als-ie er maar in gaat
Vorige week hoorde ik voor het eerst sinds tijden weer iets van Clarence Seedorf. Dat ligt ongetwijfeld aan mij, want de beste jongen zal beslist het nodige gedaan hebben de afgelopen jaren. Maar voetbal is zeg maar niet mijn ding. Clarence heeft zich echter verbonden aan een reclamespotje van Nivea. U kunt het bijna niet hebben gemist. Het voetballende enfant terrible spreekt in het filmpje de legendarische woorden: ‘We begrijpen het, trainer. Als-ie er maar in gaat.’ Dat hiermee niet de bal bedoeld wordt, moge duidelijk zijn. En dat heeft hij geweten. Het arme schaap kreeg alles wat vrouw en Italiaans was over zich heen. De commotie verbaasde me nogal.
Laten we eerlijk zijn; sex sells. Dat weet iedereen. De reclamejongens en meisjes maken er gretig gebruik van. Ook vrouwen komen steeds meer aan de seksistische trekken. Ik herinner me de reclame waarbij een groep hitsige kantoormeisjes nog net niet klaarkwam bij de aanblik van een bijzonder plezierige glazenwasser. Tot op de dag van vandaag prevel ik op het moment dat ik een glazenwasser zie de magische woorden: ‘Coca Cola lightbreak!’ Helaas blijkt de werkelijkheid vaak toch een tikkie anders.
Carglass bijvoorbeeld gooide tot voor kort van die gezellige, jonge mannen in de aanbieding. Die geen groter genoegen in het leven leken te hebben dan het repareren van jouw ruitje. Op televisie, tenminste. Als ik zelf belde om een acuut sterretje te laten verhelpen, kreeg ik nooit zo’n leukerd. Carglass stuurde mij steevast een brommende midlife-man met buikje. En gele vingers van de shag. Begrijp me goed: ik heb niets tegen mannen met buikjes. Of gele vingers. Heus niet. Maar je schept toch verwachtingen met zo’n reclame.
Tot mijn genoegen zie ik ze steeds vaker opduiken: goddelijke mannen die allerhande spulletjes aanprijzen. Bij voorkeur met ontbloot bovenlijf. Lekkerder dan je denkt, zou ik haast zeggen. En dat is goed. We hebben nog het een en ander in te halen op dat gebied. Geestig vind ik overigens wel dat ik nog nooit een man heb horen piepen over zogenaamde manonvriendelijke reclames en niet realistische manbeelden. Het zal ze worst wezen. Ze kijken hooguit stiekem naar ons om te zien of we er toevallig zin in sex van krijgen.
Waarom vinden vrouwen het dan nog steeds zo vreselijk om even gereduceerd te worden tot lustobject? Waarom moeten we nog steeds krampachtig bewijzen dat we meer zijn dan dat? Dat weten mannen heus wel. Die strijd hebben we toch al lang gestreden? Ware emancipatie is vrijheid. Om alles te zijn waar jij op dat moment zin in hebt. Heks, hoer of heilige. Of alledrie tegelijk. Ware emancipatie is ook afscheid van veel te lange tenen. Die we niet langer nodig hebben, omdat we zelf donders goed weten wat we waard zijn.
Kortom, lieve Clarence: wat mij betreft is het erin, erop en erover! Mijn zegen heb je.
