Penispakman
Daar staat hij bij de start. Twee ballen met een bobbel in het midden. De ballen schudden zich uit en de bobbel drukt samen. Pang! Daar gaan ze. De ballen worden vooruit gestuwd. Links, rechts, links, recht. De bobbel wordt wat rustiger voortgestuwd, maar gaat gestaag mee. Meer naar links, beetje naar rechts, meer naar links, beetje naar rechts. In de bocht wordt alles naar elkaar toegeperst. Persen, ruimte, persen, ruimte. De bel tingelt. De laatste ronde. De rode bobbel beweegt nog heftiger heen en weer en komt dan uiteindelijk schurend tot stilstand. Pfoe, wat was dat een spannende 5000 meter schaatsen! Hoe hij het heeft gedaan? Weet ik het? Ik heb vijf kilometer lang naar zijn ballen gestaard!
Ik vind de Olympische Winterspelen vreselijk. Het is koud, ze doen er rare sporten waar ik weinig mee heb en Nederlanders kunnen toch alleen maar schaatsen, maar daarvoor ga ik gewoon naar Thialf. Toch trekt de tv steeds meer mijn aandacht als er Olympische sporters bezig zijn. De mannen welteverstaan, daar kijken we toch met z’n allen naar. Vrouwen zijn alleen leuk naar te kijken als ze ruig staan te voetballen, maar mannen zijn altijd interessant. Dat komt gewoon door hun ballen.
De balzichtbaarheid bepaalt mijn interesse voor de sport. Bij schansspringen bijvoorbeeld is het een beetje gokken naar de grootte van de man. Vanwege vage antiaërodynamische redenen is de schansspringpak namelijk ontworpen om te flapperen. Er zitten nog net geen ingebouwde parachutes en Dombo-oren op het pak, maar het is zo gemaakt dat het niet is in te schatten hoe de vlag er bij de springer bij hangt. Toch een gemiste kans. Ik geef schansspringen als sport daarom een mager zesje.
Wat verder schansafwaarts is het snowboarden. Wat een heerlijke kerels staan daar bovenaan zeg! Stoere kaaklijnen, behaard, bebaard of gewoon geschoren, maar altijd avontuurlijk. Deze mannen kicken op snelheid, zijn soepel in de knietjes en weten als geen ander met hun handen te zwaaien en zwiepen in de lucht. Toch blijft het balgehalte bij deze sport bedroevend laag. Door de stoere baggy pants variant op de skibroek, is er geen enkel inkijkje mogelijk in de ware mannelijkheid van deze hoogvliegers. Een dikke vijf dus!
Maar het kan nog veel erger. Langlaufen. Ooit zo’n kansloze sport gezien? Als je op skilatten schaatsbewegingen moet maken en een fanatieke Nordic Walker wil zijn, kan je maar beter een specialisatie zoeken en een échte sport beoefenen. Wat een dieptepunt in het bestaan van de mensheid. Als vrouw heb ik én geen zicht op wat zich onder het pak van de vent bevindt én die kerels gaan nog wijdbeens door het leven ook. Woest onaantrekkelijk, ik word er niet warm van.
Kunstschaatsen heeft daarentegen wel weer wat, als je het feit dat iedere rijder zo homo is als een willekeurige Amsterdamse kledingontwerper even terzijde laat. Om penissen te kijken, maakt het natuurlijk niet uit of hij homo of hetero is. Kunstschaatsballen komen nu eenmaal goed uit in gevoerde balletpakjes. Toch twijfel ik wel aan de aantrekkelijkheid hiervan. De ballen stralen van trots op het moment dat hij zo’n slablaadjesdinerwijf de lucht in jojoot, maar op het moment dat zijn penis tussen zijn benen wordt geklemd om snelle pirouettes te maken, denk ik iets te diep na over het effect wat dat zou hebben op de werking van het ding. Een mager zeventje voor de kunstschaatser dan.
Geef mij dan maar de ouderwetse lange afstanden schaatsen. De meeste schaatspakken zijn namelijk ergonomisch ontworpen. Ze moeten strak zitten, de minste luchtweerstand oproepen en, zoals bij eerdere Spelen al eens bleek, ze moeten de schaatser ook het gevoel geven dat het lekker zit, voordat de schaatser de wanprestaties op de pakken afschuift. Daar weet het Nederlandse team alles van natuurlijk.
Nee, neem dan het Canadese pak. Het zit superstrak, het roept niet veel luchtweerstand op en het kijkt heerlijk. Het design moet wel van een kinky homo zijn, want het ziet eruit of er een condoomlaag van de middel tot de bovenbenen is getrokken. Met uitzondering van het geslacht dan. Dit deel heeft de geplastificeerde laag niet en de knalrode kleur komt volledig tot zijn recht, wat betekent dat ik vijfduizend meter lang naar penissen kan staren.
Ja, de vijf kilometer schaatsen bij de heren is nu al mijn favoriete gebeurtenis van die hele achterlijke Spelen. Ik heb nog nooit zulke fantastische prestaties zien bungelen bij een man. Hoe hij heet? Geen idee. Zijn nationaliteit? Ik gok Canadees. Won Sven daar goud? Dat zou best kunnen. Ik weet het allemaal niet. Er is maar een ding wat ik zeker weet; Penispakman is mijn linksdragende held.
