De gleuf is vaak veel te nauw

“Weet je, wat het probleem vaak is, mam?”  Ik pak mijn kop koffie van tafel en neem een slok. Ondertussen kijk ik mijn zoon met een vragende blik aan.
“De gleuf is vaak veel te nauw.”
Ik kan mijn koffie nog net binnenhouden.
“Goed proppen,” geef ik hem als advies.
Hij knikt ernstig. “Dat doe ik ook, maar soms is het echt een gedoe om het erdoor te krijgen.”
Ik moet lachen.
“Waarom lach je?”
“Omdat het me in elk geval een fantastische titel voor een FOK!-column oplevert. Daarom.”

Mijn zoon is postbode. Daar is niks mis mee, ware het niet, dat hij helemaal geen postbode wil zijn. Hij wil tekenen. En dat kan hij ook best goed. Een paar jaar geleden is hij naar het Grafisch Lyceum gegaan met mooie toekomstplannen. Maar helaas, met het syndroom van Asperger en met een aantal jaren speciaal onderwijs achter de rug, viel het niet mee om zich staande te houden op een MBO-opleiding. Hij moest er na een half jaar mee ophouden. De opleiding vergde te veel van hem op het gebied van planmatig werken en bovendien moest hij bijna uitsluitend met computerprogramma’s werken, terwijl hij het liefst een potlood in zijn hand houdt. Al eerder schreef ik over hem.

Na het mislukken op het Grafisch Lyceum heeft hij van alles geprobeerd. Omdat hij ook fervent drummer is, heeft hij ook gedacht aan een opleiding aan het conservatorium. Maar daar zal hij op dezelfde problemen stuiten. Door zijn hersenstoornis is het erg moeilijk om een studie te voltooien. En dan mag het talent volop aanwezig zijn, maar wat gebeurt je als je niet kunt voldoen aan wat er van studenten wordt verwacht? Dan kan je zo’n talent nog gebruiken voor je hobby, maar verder heb je er niet zoveel aan.

Onderwijs is tegenwoordig zeer competentiegericht. Er wordt een groot beroep gedaan op discipline, zelfstandigheid en veel leerlingen raken verstrikt in al het papierwerk dat moet worden ingevuld tijdens stages en bij opdrachten.
En dan te bedenken, dat er veel meer kinderen zijn zoals mijn oudste zoon. Waarom is er na het speciale basis- en middelbaar onderwijs geen speciaal beroepsonderwijs?

Hij nam tenslotte maar een baantje aan bij een meubelbedrijf. Meubels naar mensen brengen en in elkaar zetten. Ook niks mis mee. Maar wel als je dit werk moet doen terwijl je loopt te dagdromen over een toekomst in de tekenwereld. Terwijl de kunstacademie te hoog gegrepen is, en ook niet datgene wat je zoekt.
Van het geld dat hij verdiende kocht hij een Wacom Cintiq, om ook te leren tekenen op een beeldscherm. Hij zet zijn werk soms op een forum, maar wel heel sporadisch, omdat hij een enorme perfectionist is. Maar als je dit werk van hem ziet, dan is het toch duidelijk dat dit een jongen met veel talent is?
Hij bladert door bladen als ImagineFX Magazine, Character Designer of Creature Designer. Dit is wat hij wil. Fantasy figuren tekenen in prachtige landschappen. En ik gun het hem zo, dat hij hier zijn weg in zou kunnen vinden!

Het houdt me erg bezig. Hij wordt 20 jaar in maart. Het moet toch mogelijk zijn dat er voor zo’n jongen een opleiding bestaat die hij kan volgen om zijn droom te verwezenlijken? Een aantal jaar geleden was er veel reclame voor adaptief onderwijs. Zorg op maat. Waar zijn al die plannen en ideeën gebleven? Waarom kunnen kinderen alle begeleiding krijgen tot aan het afronden van de middelbare school en is het daarna klaar? Juist als het erop aankomt om een goed vak te leren?

Bij het meubelbedrijf werd hij na een jaar ontslagen, wegens reorganisatie. Nou was hij weer terug bij af. Gelukkig zit hij niet meer doelloos thuis, maar bezorgt hij dagelijks de post.

“Weet je wat ook helemaal kut is, mam? Van die brievenbussen waar je de post in probeert te stoppen, en die dan heel hard terugveren. Dat is écht irritant! Voor je het weet, zitten je vingers ertussen. Of je schrikt je rot, omdat er een hond keihard begint te blaffen.”
Hij raakt op dreef.
“Als je huis-aan-huisbladen in je tas meekrijgt, dát is pas echt shit! Dan denk je snel klaar te zijn met je wijk, maar nee hoor, in elke brievenbus moet een pakket met reclameshit.”
Even is het stil. Hij denkt na.
“Mam?”
“Ja?”
“Ik voel me soms zo onrustig. Alsof ik alleen nog maar stilsta. Ik wil zo graag nog beter leren tekenen, wil je me helpen? Geef jij mij dan opdrachten?”
Ik knik.
“Dat is goed. Ik bedenk wel een leuke opdracht voor je.”

Het is tijd. Hij staat op en trekt zijn jas aan. Straks moet hij weer aan het werk. Post bezorgen. Weet je wat ik hoop?
Dat er voor hem binnenkort eens post komt. Dat er een brief komt waarin staat dat hij wordt toegelaten op een opleiding waar hij helemaal tot ontplooiing zal kunnen komen. Met de juiste begeleiding en overzichtelijke opdrachten.