I want pussy!

Beste Sint,

Het is misschien een beetje raar, maar ik ga het u toch vragen: mijn droomcadeau. Het staat al jaren - heel stiekem - op mijn verlanglijstje. Maar ik heb het nooit durven vragen. Ik vind het namelijk nogal gênant. Het is erg goedkoop, wat ook u in deze tijden ongetwijfeld goed uit komt. Maar misschien vindt u er geen zak aan. Hoe dan ook, ik waag het erop.

Mijn obsessie met dit cadeau voert terug naar mijn pubertijd. Bij het opborrelen van de eerste hormonen voelde ik het opkomen. Eerst was het nog een vage jeuk, een kriebel. Waar het jeukte, verschilde van dag tot dag. Maar er waren altijd zogenaamde ‘probleemzones’, laat ik ze zo maar even noemen.

Als intredend puber wist ik in het begin niet zo goed wat het gevoel betekende. De eerste jeuk maakte al snel plaats voor een plaatselijk bobbeltje, dat groter werd. Soms ging dat heel snel, soms duurde het langer. In zo’n periode kon ik mezelf uren opsluiten in de badkamer, tot wanhoop van mijn oudere zussen. Wezenloos staarde ik in de ‘full size’ mirror naar mijn naakte lijf, van top tot teen. Ik wist niet wat ik ermee aan moest.

Daar waar klasgenootjes er maar niet over uitgepraat raakten en allerhande vage  oplossingen met elkaar uitwisselden, voelde ik tijdens elke les of ik weer een bobbeltje had gekregen. Opgewonden rende ik in de pauze naar de toiletten. Daar kon ik in alle eenzaamheid voelen waar de bobbel zat, en wat - naar schatting - de doorsnede was. 

Mijn fascinatie bereikte een hoogtepunt, wanneer ik na een paar dagen ontdekte dat er wit spul uitkwam. De eerste keer was dat totaal onverwacht, toen ik er min of meer per ongeluk tijdens de gymles met mijn hand aan kwam. 

Ik bekeek de witte smurrie aandachtig. 

Natuurlijk had ik er tijdens de biologieles wel over gehoord, maar als het je dan overkomt, is het toch anders. 

Al snel had ik door dat ik zelf ook voor een eruptie van het witte spul kon zorgen. Als ik maar hard genoeg kneep, dan produceerde zelfs de meest dood gewaande vulkaan op mijn lijf een witte sliert. 

Met enig geluk, kwam er daarna nog wat pus uit. 

Ik bleef doorknijpen, tot bloedens toe. Alleen zo wist ik zeker dat alles eruit was. Het resultaat was een krater van jewelste. Maar dat maakte mij niet uit. 

Net zomin als een junk geïnteresseerd is in de puntjes die de naalden op zijn armen achterlaten. 

Helaas mocht de pret maar een paar jaar duren. Als ik had geweten dat ik er mijn beroep van kon maken, had ik biologie nooit laten vallen uit mijn vakkenpakket. Ik heb het gevoel daarna weggestopt. Het was immers sociaal onacceptabel gedrag. Maar je ware aard kun je niet verbergen, dat weet ik nu. 

Als je er ooit van geproefd hebt, weet je het gewoon: er komt in je leven een moment waarop dat gevoel weer naar boven komt. 

Dan wil je het weer, op welke manier dan ook.

De gelegenheid doet zich vaak genoeg voor. Soms, als zo’n vers, puistig pubertje bij de kassa om mijn bonuskaart vraagt, moet ik me beheersen. Mijn volledige saldo zou ik inleveren voor een knijpje in jouw wang, denk ik dan. 

Maar het kan niet en het mag niet. 

Ook partners moeten er niks van hebben. Fuck die stomme gouden oorbellen met diamantjes! Op je rug, tussen je schouderbladen, daar zitten mijn briljanten, denk ik elke keer.

Maar helaas: geen fetisjist heeft mijn liefhebberij ooit willen delen. 

Daarom vraag ik u, beste Sint: als er ook maar iemand is, die u de Zwarte Piet wilt toespelen, laat het dan mij zijn! Het liefst een pussig Pietje dat al maanden op een chocoladeletterdieet heeft gestaan. Ik sta vooraan bij de intocht. Mijn nageltjes zijn gescherpt, en ik zal een doosje tissues meenemen. 

Dank u Sinterklaasje!