De hoofddoek: Handhaven graag ...
Column door OkahtOp een zondagmiddag wandelen door mijn geliefde Bossche binnenstad met dit heerlijke lenteweer. Ook bij deze alleenstaande veertiger spelen de lentekriebels absoluut op bij zo'n ontspannen bezigheid . Mijn vrouwelijke stadsgenoten kijken vriendelijker, lachen hartelijker en zijn vooral weer gewoon veel prominenter aanwezig in het straatbeeld. Ik zeg niet dat er méér vrouwen zijn. Volgens mij let ik gewoon beter op met de lentezon op mijn kale hoofd. Of was het ook het ontbreken van winterjassen, sjaals en andersoortig verhullend textiel?
Ik betrap er mezelf in ieder geval wel op dat ik mijn schouders verder naar achteren trek en ik mijn veertig-plus-buik krachtiger inhoud. Je weet maar nooit toch? Zij laten hun borsten, billen, kuiten en buikjes tenslotte niet enkel voor de lol zien. Zelfs al is het maar een onschuldige flirt. Dan nog lijkt de kans op contact, een gesprek of meer groter dan ooit. Noem het een stukje kansberekening op relationeel vlak.
Nu had ik het wellicht allemaal veel eerder kunnen of moeten zien, maar deze zondag viel één ding mij voor het eerst heel specifiek op. Op deze ene zonnige zondagmiddag werden ook de Moslima's ineens deel van mijn algehele bewondering voor vrouwelijk Den Bosch. Prachtige Turkse en Marokkaanse jongedames grijpen zo'n heerlijk dag tenslotte ook aan om samen door de stad te lopen, een ijsje te eten en van de zon te genieten En daarmee worden zij evenzogoed deel van dit prettige straatbeeld.
Voor het eerst zag ik nu heel bewust hoe prachtig deze vrouwen met hun typerende gesloten kleding en mét hoofddoekjes daadwerkelijk zijn. Ik begon me af te vragen waarom zij deze keer feitelijk ook mijn blik keer op keer afleidden van de 'blanke dames' waar ik - qua kansberekening - veel beter mijn aandacht op had kunnen richten. Tijd voor een serieuze vergelijking dus.
Oké. Niet iedere vrouw met een hoofddoek is per definitie aantrekkelijk. Maar laten we eerlijk zijn: die zondag zag ik niet alleen Nederlandse fotomodellen door het centrum dartelen. Er is een lelijke ondergrens en er is de absolute top in vrouwelijk schoon. Mannen zijn meestal allang tevreden met hetgeen daar redelijk tussenin zit.
Maar ik zie nu nog steeds vooral die schonen uit Duizend- En Één Nacht in het Bossche centrum voor me. De kleding bedekte weliswaar de meeste huid maar deze modebewuste dames wisten hun vrouwelijke vormen net zo goed te accentueren als de gemiddelde Nederlandse dame die met een minimum aan textiel amper iets te raden overliet. De hoofddoekjes waren er in allerhande kleuren en uitvoeringen en gaven mij niet zozeer het gevoel iets te verbergen maar eerder de schoonheid van het gezicht te versterken. De donkere, amandelvormige ogen in het licht getinte, mysterieuze gelaat leken alleen maar krachtiger en trotser de wereld in te kijken.
Nu lijken de Islamitische kledingvoorschriften voor vrouwen bijna altijd symbool te staan voor onderdrukking en een respectloze behandeling van vrouwen. Maar dat was niet wat ik zag. Ik zag trotse vrouwen. Trots op hun schoonheid. Geen vrouwen die er alles aan doen om hun vrouwelijkheid te verstoppen, maar vrouwen die laten zien dat zij binnen de voor hen geldende normen en waarden wel degelijk vrouw kunnen en mogen zijn.
Ik merkte in dat opzicht ook iets bij mezelf. Ik had respect voor deze vrouwen. Ik dacht niet in termen als 'lekker' of 'sexy'. Ik zag hen niet als potentiële kandidaten voor seks of een relatie. Ik zag hen als mooi, prachtig, mysterieus, sterk, indrukwekkend. En er was die respectvolle afstand die niet ik maar zijzelf creëerden.
Zo vaak worden deze kledingvoorschriften gebruikt als bewijs van gebrek aan respect. Als afbreuk van vrouwelijkheid. Ik krijg nogal eens de indruk dat sommigen het als de ultieme integratie zien als iedere Moslima haar hoofddoek afwerpt en in bikini haar boodschappen doet. Als zij ineens even toegankelijk wordt als de dames die bij de eerste lentezon een compleet andere garderobe uit de kast trekt. Volgens sommigen hebben zij hun vrijheid pas herwonnen als ook zij ongeremd zitten te flirten op het terras.
Onzin. Als deze vrouwen verworden tot onze Nederlandse norm, is er alleen maar meer van hetzelfde. Ik blijf liever respectvol en vanaf enige afstand genieten van de aanblik van deze trotse amazones.
