Hij is weg
En dat had nogal wat voeten in de aarde. Het was onderhand wel nodig dat hij op zichzelf ging wonen, want hij was een beetje kluizenaar aan het worden. Logisch maar ongewenst voor iemand van een jaar of twintig. Logisch: je hebt een computer die je heel erg vaak gebruikt, een voorliefde voor schrijven, een studie die je nou niet bepaald erg bezig houdt en een baan die alleen maar het nodige geld opbrengt. En een familie die je weinig in de weg legt. Daarbij een uitgebreide muziekverzameling, ettelijke terabytes voor films en een dorp dat na tienen maar eens per uur bereikbaar is met het openbaar vervoer. Je natje en je droogje, schone kleertjes, wat wil je nog meer? Ongewenst is het ook, want je hoort out te hangen met je maatjes, dingen bepraten, lachen, biertje, dat hoort er allemaal bij en dat moet je niet laten verslonzen.Mensenkinderen, wat kun je ongelooflijk veel troep hebben in een hok van 15 vierkante meter. Als je alles bewaart omdat het een verhaal heeft of voor old times sake, dan wordt je hok zonder een snaarstrakke regie algauw een beetje onbewoonbaar. En die regie was er bepaald niet. Het is dus maar goed dat hij de kans kreeg op een eigen hok. Het hok is twee maal zo groot in een grotere plaats, 100 meter van het station, op tien treinminuten van werk en studiestad. En de familie verhuist hem wel even. Pa zet de wandrails weer aan de muren voor boekenplanken, zet een nieuw bureau in elkaar want hij snapt er niks van. Jaja, dan moet je een echte mongool zijn, slap smoesje, maatje. Maar goed, hij zit. De vorige bewoonster moet vandaag nog even een zootje troep ophalen, ondermeer alle vaatwerk in de keuken zodat hij ook daar kan inrichten. En dan kan hij van start. Ma blijft wel voor hem wassen. Koken wordt niks, hij eet denk ik in de mensa of komt geregeld effe thuis aanschuiven.
We hebben hem verteld dat hij toch echt een halfuur per dag aan opruimen moet besteden, anders komt er geheid mot met de andere bewoners. Dus afwas, opruim, vuilnis, stofzuig, doekie over de tafel, bed rechttrekken. Dat werk. En het rooster voor gezamenlijk werk in het huis is heilig, dat natuurlijk ook. We zien wel, ma zal op afstand wel hier en daar de regie blijven voeren. Onderwijl tobt ze iedere dag of dat wel goed zal gaan. Ja meid, daar moet je toch echt doorheen. Dat gevoel heeft iedere moeder, je bent wat dat betreft bepaald niet alleen.
Hoe het met mijn motorplannen zit? Wel aardig, ik ben eens gaan kijken wat een rijbewijs gaat kosten. Dat is te doen, nog geen 700 euro. Vooropgesteld natuurlijk dat ik de eerste keer slaag. En de helm gaat ook lukken. Ik heb toch een enorme kop, remember? Ik ben aan het internetten geslagen en bij een motorzaak terecht gekomen die welgeteld 1 jethelm voor mij had. Paste nog niet, maar dat kon worden geregeld. Uurtje werk aan het interieur en de zaak was gepiept. We gaan er dan ook zeker mee door, met name de motor rijdende familieleden zien het duidelijk scherp zitten.
Vandaag is Vaderdag. Vanmiddag komt het hele zootje hier binnen schuiven. Er schijnt ontzettend veel lol geweest te zijn tussen de jeugd. Heel veel hilarische mails en allerhande cadeaus, fop en niet-fop die op avonden ingepakt moesten worden. Ik laat me graag verrassen. Bij zo’n grote club merk je wel eens een uitglijer van deze of gene. Ze denken zeker dat opa geen oren heeft, maar ik ga genieten. Het is nu half twaalf, vanavond vertel ik jullie hoe het afliep.
Het is nu een uur of zeven en het festijn is weer achter de rug. Zoonlief weer terug gebracht naar zijn nieuwe hok met medeneming van een enorme reut dingen die hij nog miste. Zo had hij wel zijn computer meegenomen, maar toetsenbord en muis waren nog hier. Ik hoop dus dat hij de sluittijd van zijn submit, vannacht om twee uur nog haalt. Vanaf heden hebben we in ieder geval een belangrijke nederzetting in zijn woonplaats. Als we iets missen zal het daar wel zijn. Het zij hem gegund, met beperkingen natuurlijk.
Het was een hele beste Vaderdag. Gisteren al een fraaie kist sigaren gekregen en een balpen met op de clip de tekst “beste vader”. Toch een wondertje dat juist DIE pen bij mij aankwam, er is er per slot maar eentje van gemaakt. Toch? Of…
Vanmiddag hield een van de zonen een toespraak, juist, over de perikelen met de motorhelm. Dat hadden ze in onderling overleg vakkundig opgelost. Ze hadden een speciekuip van 60 liter genomen en die aan de binnenkant netjes beplakt met akoestisch schuim. Verder zetten ze er een kinband aan, gemaakt van een ouwe spanband, zaagden een venster in de kuip en de helm was klaar voor gebruik. Ik heb hem heel wat keertjes op moeten zetten, want daar moest iedereen een foto van hebben. Maar de echte helm kreeg ik ook. Precies degene die ik in Nijmegen al op had gezet. En die knelde als de ziekte. En die hevig duur was. Ik moet er nog even mee naar de importeur om het ding pas te laten maken voor mijn schedel, maar dan kan het avontuur toch echt van start gaan. Onderwijl hoorde ik nog dat een van onze dochters ook plannen had om te gaan motorrijden. Wist ik helemaal niet, maar als het zo doorgaat zitten er over een paar jaar minstens zes van ons op zo’n gevaarlijk, uiterst opwindend apparaat. Drie vrouwen en drie mannen, netjes verdeeld.
Op twee kinderen na was iedereen er, incluis de zeven kleinkinderen. Luuk van drie had een grijs t-shirt aan met in balpen op de voorkant de tekst: STOER… ik word de, op de achterkant stond GROTE BROER. Geweldige manier om de komst van een nieuwe kleine aan te kondigen. Een andere schoondochter heeft met 32 weken een enorme toeter, want zij heeft twee inzittenden.
De hele reut klept en lacht door elkaar heen, eet taart en leutert koffie. Er valt geen verkeerd woord, de kinders zijn zoet. Oma geniet, opa ook. Ik kreeg op papier de uitdraai van alle internetberichten over mijn helm. Die bewaar ik, het was hilarisch.
Je vrienden kun je uitzoeken, je familie niet. Als dat wel kon werd het deze, geen twijfel mogelijk. En geweldig stel. Waarvan acte.
Weer een dag met gouden randje.
