Hoe wurg je een weegschaal?

 De Dikke Molukker 1:


Hoe wurg je een weegschaal?






Er zijn niet veel dagen dat ik me echt realiseer dat ik een dikke Molukker ben. Als ik in de spiegel kijk, wat ik niet heel erg vaak doe behalve om te kijken of mijn haar goed zit, dan zie ik uiteraard dat ik te dik ben. Maar in mijn hoofd voel ik me eigenlijk slank. Daarom heb ik waarschijnlijk geen enkel probleem met mijn overgewicht.

Dat neemt niet weg dat ik liever slank zou zijn met een sixpack in plaats van een kratje bier. Maar om nou de hele dag te jammeren dat ik wil afvallen en er niks aan doen, nee zo zit ik niet in elkaar. En ik weeg mezelf dus ook nooit. Er is hier in huis ook geen weegschaal. Nee, als ik me al ergens weeg dan is het in de apotheek of bij de Blokker, zogenaamd om te proberen.
Wegen is sowieso een crime. Je bent altijd zwaarder dan je denkt en als je bewust aan het afvallen bent gaat het langzamer dan je hoopt. Jezelf wegen is in alle opzichten ontmoedigend voor je gemoedstoestand. Zelfs als je op je ideale gewicht bent kan het bijzonder frustrerend zijn om op de weegschaal te staan want elke honderd gram die je aankomt, moet er dan ook weer af.
Nee, wegen is niks voor mij. Sowieso, je ideale of aanbevolen streefgewicht halen is onbegonnen werk. Ik zou met mijn lengte ongeveer 76 kilo moeten wegen, maar ik ben ergens ver over de 100. Dat betekent dat ik meer dan dertig kilo moet afvallen. Maar ik voel me helemaal niet dertig kilo te zwaar.

Wat zo raar is dat vooral anderen last hebben van andermans overgewicht. Of het nu op straat is, of op televisie, iedereen heeft zijn oordeel klaar als iemand te dik is. Ik overigens ook. Ik zeg ook wel eens tegen mezelf dat iemand een dikke zeug is. Vooral als ik in de auto zit en iemand steekt niet snel genoeg over of zit me in de weg op de fiets. Of als iemand niet opschiet bij een bestelling in de snackbar.

Ik vermoed dat mensen graag anderen afzeiken zodat ze zich zelf beter voelen. Ja, ik ben iets te dik, maar de ander is dikker. Ja, ik moet naar de kapper maar die ander heeft echt een kutkapsel. Ja, mijn broek is versleten maar die trui die zij aanheeft was zelfs al uit in 1960.
Maar niks roept zoveel reacties op als mensen die te dik zijn. Zelf word ik ook misselijk van die SBS6 docu’s waar mannen alleen maar kunnen liggen en uit hun huis getakeld moeten worden. Mensen waarvoor zelfs een weegschaal van een veehouder niet meer voldoet.

Dan heb ik het gevoel dat het met mij reuze meevalt, wat anderen er ook van zeggen. En zoals gezegd. Ik voel me helemaal niet dertig kilo te zwaar. Als het al dertig kilo is. Want ik heb geen weegschaal. En ik hoef er ook geen een. Een weegschaal is ongezonder dan een gebakje of een toastje met brie. Het eerste geeft stress en frustratie, het tweede rust en ontspanning. En hoewel ik geen arts of deskundige ben, het eerste lijkt me eigenlijk ongezonder.

Je elke dag wegen, nee, dat is voor mij geen optie. Ik zou er erg gefrustreerd van worden. Na een dag zou ik al moordneigingen krijgen ten aanzien van de weegschaal. Maar ja, hoe wurg je een weegschaal? Waar scoor ik een automatisch pistool om er een paar kogels doorheen te jagen? Kijk, ik wil best afvallen. Op de lange duur zal het beter zijn voor mijn gezondheid, maar me elke dag wegen is geen optie. Ik zal alleen maar meer gaan eten uit frustratie. En daarvoor heb je natuurlijk geen weegschaal. Die is om aan te tonen hoeveel je afvalt, en niet hoeveel je aankomt. Dat merk je namelijk vanzelf wel als je kleding niet meer past.