Waar de fuck is 2008 gebleven?

Aan: Danny
Van: Stefan

Betreft: Waar de fuck is 2008 gebleven?

Antwoord op: In het midden? Wat een onzin!



Hey D,

alles goed?

Jij hebt inderdaad rare gewoontes. Ik herken mezelf er absoluut niet in. Uiteraard heb ik er zelf ook wel een paar maar daar loop ik uiteraard niet mee te koop. Ik bedoel, niet iedereen hoeft te weten dat ik graag het augurkennat uit de augurkenpot drink. Maar dat is misschein helemaal geen rare gewoonte. Het is gewoon erg lekker zo nu en dan.
Ik sta eigenlijk ook nooit zo stil bij mijn gewoontes. Hoewel. Ik deed vanochtend iets dat ik bijna nooit doe. Op de kalender kijken. Ik weet eigenlijk altijd wat voor dag het is en zelf hoe laat het is zonder klok te kijken. Ik draag dan ook nooit een horloge, ik kan die dingen niet verdragen. Maar goed, ik keek op de kalender en besefte ineens dat het al november is. November! Voor mijn gevoel is het jaar net begonnen. Waar is 2008 gebleven?
Als ik probeer terug te denken aan alles wat ik dit jaar heb gedaan dan blijft er weinig hangen. Mijn grootste project was de FOK!docu over Buzzer. Dit heeft bij elkaar bijna tien maanden in beslag genomen. Filmen, monteren, nog meer filmen en monteren. Het resultaat was wel een hoogtepunt, het was het allemaal dubbel en dwars waard.
Verder herinner ik me dat Yvonne van Hertum ruzie met ons maakte. De pedojaagster heeft wel dertig keer gezegd dat ze aangifte tegen ons zou doen maar tot nu toe ben ik nog niet van mijn bed gelicht. Ze zal de aangifte wel hebben gelogen, net zoals ze loog over haar Holocaust verleden en haar integere pedojaagpraktijken.

Ik ben in Parijs geweest. Ook een hoogtepunt. Ik was er tien jaar geleden al geweest maar wist niet dat het er zo leuk was.

Joran van der Sloot. Obama. Gerard Joling.

WK?

Ik kan me zo weinig herinneren en toch zijn er al meer dan tien maanden verstreken in 2008. Heb jij daar nu ook last van? Ik bedoel, jij hebt naast je werk ook een gezin. Je zal je hoogte- en dieptepunten hebben in je relatie en je ziet je kids opgroeien. Gaan de jaren dan anders aan je voorbij? Of gaat het jaar dan juist heel langzaam aan je voorbij.
Bij mij schieten de dagen, weken en maanden voorbij. Ik hou van lekker meimeren en melancholisch verdrinken in muziek. Ik vind het heerlijk om momenten voor mezelf te hebben. Maar ik kom er niet meer aan toe. En als ik vervolgens probeer terug te denken aan wat ik heb gedaan dan kom ik niet verder dan een paar hoogtepunten en vooral veel werken. Wat ik overigens graag doe, ik heb een enorm leuke baan waarin ik nog steeds groei, ik heb een hobby dat ook een beetje werk is en ik heb een sociaal leven.

Maar goed, ik ben in her vorige millennium vaak genoeg werkeloos geweest en dan gaat de tijd langzaam kan ik je zeggen. En als je dan geen geld hebt is de tijd doden geen pretje.
Het is nog niet eens zo lang geleden dat ik een heel weekend met 10 euro moest doen en ik op vrijdagavond en krat Brouwmeester bij de Aldi haalde, een doos pizzabroodjes en drie zakken chips. Ik heb het overleefd.

Want dat is het leven immers. Overleven en van diepte naar hoogtepunt en vice versa. Ik wil niet de filosoof uithangen met dooddoeners als 'het leven overkomt je terwijl je andere plannen maakt' en dat soort gezever.
Maar het lijkt me duidelijk dat de hoogtepunten het leven de moeite waard maken. Ik kan me zo voorstellen dat als je kids hebt dat je elke dag wel een moment hebt dat je gelukkig kunt zijn. Al vraag ik me af of je ook niet dagelijks in angst leeft als je kids hebt.
Ik, als kinderloze dertiger, ken de angst niet om te overleven. Of beter gezegd, ik ken andere angsten. Of het goed gaat met de mensen om me heen, op mijn werk. Met mij. En al die dagen dat ik (over)leef trekken aan me voorbij zonder dat ik er vaak genoeg bij stilsta.
Weet je waar ik enorm bang voor ben? Dat ik morgen wakker wordt en ik bejaard en met pensioen ben. De mensen van wie ik hou allang begraven. Wat rest zijn herinneringen van vervlogen tijden. Zoals de eerste tien maanden van 2008, waarin ik zoveel heb gedaan en waarvan ik me zo weinig kan herinneren.
Over twee maanden word ik 38. Maar wat als het morgen al veertig jaar verder is, of dat deze dag, met deze mail een herinnering is die ik veertig jaar later zal hebben.

2008 is al bijna verdwenen en ik herinner me er zo weinig van. Het lijkt alsof ik vorige maand oud en nieuw 2008 vierde. Maar over zeven weken is het al oud en nieuw 2009. En er is niks wat ik daar aan kan doen. En dat maakt me soms best wel bang. Misschien moet ik dan maar wat vaker op de kalender kijken. Ik weet niet of dat echt de tijd kan vertragen maar het is het proberen waard. Ik heb er in ieder geval niks mee te verliezen. Behalve dan een beetje tijd.

Tot volgende week.

Stefan

PS: een hoogtepuntje voor jou deze dag. Jouw held Emenim in een mash-up met mijn held Andre van Duin. Klik.