Theo, ouwe geiteneuker, hoe is 't nu?

Aan: Danny
Van: Stefan

Betreft: Theo, ouwe geiteneuker, hoest nu?

Antwoord op: Urker Halloween



Hey Danny,

weet jij nog wat je vier jaar geleden deed? Of waar je was? Precies vier jaar geleden nam ik afscheid als FOK!radio presentator om me toe te leggen op FOK!tv. Ik weet dat omdat een paar uur na de uitzending, op dinsdagochtend, Theo van Gogh werd afgeslacht door Mohammed B.

Ik had slecht geslapen tussen de kratten bier en pizzadozen in de Eindhovense woonkamer van FOK!kers Vleermuis en Furby, was moe en was onderweg naar Zeist. Bij Edwin Evers hoorde ik ineens dat er iets was gebeurd en dat Theo van Gogh er bij betrokken was. Ik belde meteen een redacteur en tien minuten later hadden we het eerste bericht op FOK! De hele dag ben ik niet meer moe geweest.

Vier jaar later besef ik ineens dat de tijd razendsnel is gegaan. Ik doe nog steeds FOK!tv, heb nog dezelfde vriendin en heb nog steeds dezelfde baan. Daardoor lijkt het net alsof het vorige maand is dat Van Gogh werd vermoord.
Anders dan heel Nederland was ik geen vriend van Van Gogh. We heten immers niet allemaal Frits Barend. Wel had ik hem niet lang voor zijn dood ontmoet. Tijdens de première van ‘Cool’ in Scheveningen, waar ook Katja Schuurman en Chantal Janzen aanwezig waren, sprak ik de regisseur even. Hij had al aardig wat wijn op, zat te zoenen met zijn vriendin maar wilde best nog even FOK! te woord staan. Er zat geen greintje arrogantie bij die man. Jaren daarvoor had ik hem ooit eens thuis opgebeld, Van Gogh stond gewoon in het telefoonboek. Ik had een idee voor een film en hij sprak me vriendelijk toe en zei dat hij wel eens het script wilde lezen. Dat script is er overigens nooit gekomen, maar dat terzijde.

Theo persoonlijk was, zover ik aan die twee keer kan afmeten, anders dan Theo de columnist. Zelfs anders dan Theo de filmmaker. Cool speelt zich af rond Glen Mills en criminele Marokkaantjes, en echte Glen Mills delinquenten speelden in de film. Ze waren allemaal laaiend over Van Gogh.
Theo de columnist was een heel andere persoon. Provocerend, scherp en in mijn ogen vaak tendentieus. We hoeven het echter niet meer te hebben over of zijn scherpe tong en of die ook een scherp mes in zijn buik rechtvaardigde. Iedereen die meer dan drie woorden achter elkaar kan schrijven heeft daar de afgelopen vier jaar al een mening over gehad. Sterker, we weten na vier jaar door schade en schande dat woorden én plaatjes soms anders worden geïnterpreteerd dan was bedoeld. Na Van Gogh hadden we de cartoonrellen die nog een stap verder gingen. Geen eenmansactie meer maar hele landen die op wraak zinden. Tekenaars moesten onderduiken, fatwa’s werden uitgesproken: de vrijheid van meningsuiting werd nog eens onder de loep genomen. Kon je alles zeggen of tekenen? Zelfs in Nederland werd een cartoonist van zijn bed gelicht en opgesloten. Omdat er iemand had geklaagd.

De dood van Van Gogh luidde een nieuwe periode in waarin alles pas echt op scherp werden gezet. Politici riepen ineens dingen over Moslims die honderd keer harder zijn dan Van Gogh deed. Het gevolg is dat mensen als Verdonk en Wilders continu beschermd moeten worden. Die wetenschap maakt het wellicht wat makkelijker om dingen te roepen, je hebt je bodyguards in de buurt. Aan de andere kant, zelf op de fiets stappen om naar je werk te gaan is er niet meer bij.

Van Gogh maakte een omstreden film met Ayaan Hirsi Ali en noemde moslims ‘boodschappers van de achterlijkste duisternis en gelovigen die flikkers onrein vinden, net als ongestelde vrouwen, ongelovigen of alle anderen die niet aan de normen voldeden van die geitenneuker uit Mekka.'

En daarna ging hij gewoon op zijn fietsje naar kantoor.

Wat ik me de afgelopen vier jaar wel eens heb afgevraagd is of Van Gogh het allemaal waard vond. Zijn dood heeft de Nederlandse en Marokkaanse gemeenschap niet echt dichter bij elkaar gebracht. Sterker nog, de moslims die hij hekelde stoken nog steeds het vuur op in de moskee, de Marokkanen die hij aanpakte maken nog steeds de boel onveilig in Utrecht, Gouda of waar dan ook in Nederland. Van Gogh dacht dat hij er mee weg zou komen. ‘Ze zien me gewoon als een dorpsgek’, zei Van Gogh voor zijn dood. Die naïeve gedachte kostte hem vier jaar geleden zijn leven.

Ik zou graag teruggaan naar die première van Cool en hem vragen of zijn columns het waard zouden zijn om te worden vermoord. Maar wellicht had hij dan geantwoord: als ze komen, komen ze. Want dat was een beetje zijn instelling: ik zie wel als het zover is.

Ik denk dat een antwoord, nu vier jaar later en ontdaan van alle bravoure, interessanter zou zijn. Misschien kan ghostwhisperer Derek Ogilvy namens mij een paar vragen stellen aan Theo.

‘Zeg Geitenneuker, hoe is het nu daarboven? We hadden je graag nog even hier beneden gehad. Je films worden geremaked in Amerika en je zoon praat als een Marokkaan. Waren die columns het waard om voor te sterven? Was Submission het waard om voor te sterven? Want het heeft weinig tot niks veranderd. Maar wellicht waren je columns helemaal niet bedoeld om dingen te veranderen. Misschien wilde je alleen provoceren. In dat geval, er zijn er tegenwoordig een heleboel, die dat proberen, en sommigen lukt dat nog heel goed ook. Je was je tijd wellicht vier jaar vooruit, want als je niet was doodgegaan, was je nu een van de velen geweest. Wilders, Teeuwen, Nekschot, Prem, Rikus Spithorst, allemaal varen ze mee in jouw slipstream. Wedden dat je nu niet eens meer was opgevallen. Had je vast eindelijk die langverwachte kaskraker kunnen maken...'

Weet je wat het gekke is Danny. In vier jaar is er veel veranderd. En eigenlijk ook helemaal niks. En ik weet niet of dat goed of slecht is.


Stefan

PS: Zou Mohammed B. vannacht wakker hebben gelegen?

PSPS: Zou er in de hemel ook een rookverbod zijn?