Adieu, Oosterpark
Nu verliest de romantiek wel licht aan terrein de laatste jaren. Dat kan ook niet anders, de wereld is veranderd en de voetbalwereld ook. Europacupduels tegen onbekende tegenstanders bestaan vrijwel niet meer, want de moderne communicatietechnieken maken het mogelijk dat van elke mogelijke tegenstander wel materiaal verkrijgbaar is. Voorgekookte lotingen verpesten een deel van de unieke sfeer die internationale toernooien kenmerkt, de invloed van het grote geld is merkbaar. Zo bouwt tegenwoordig elke club die vooruit wil een nieuw stadion, het één nog moderner dan het ander. Als romanticus doet me dat wel wat pijn.
Neem nu FC Groningen. Prima club. Gebeurt altijd wat daar, in het hoge noorden. Lekker fanatieke fans, een plaatselijk dagblad dat niet schroomt om trainers de volle laag te geven, af en toe breekt er een leuk talent door, er is eens een flamboyante voorzitter, dan weer een leuke trainer. FC Groningen doet de laatste jaren eigenlijk structureel mee in de middenmoot van de eredivisie en dat is lang niet gek. Maar ook daar reiken de ambities tot in Europa en dus komt er een nieuw, hypermodern stadion. Valt wat voor te zeggen en die ambities zal ik ze ook nooit kwalijk nemen. Ik vind het echter alleen maar jammer dat het Oosterpark moet verdwijnen ten faveure van de Euroborg. Geen naam natuurlijk, maar daar verbaas ik me al lang niet meer over. Andere clubs verloren hun eer al aan ordinaire sponsors, die de stadionnaam bruut verkrachtten tot pakweg Fujifilmstadion en GN Bouwstadion. Mooi bouwwerk ook, zeer futuristisch en naadloos aansluitend bij soortgenoten als de Arena en het Gelredome, om maar wat te noemen.
Maar ja, dat Oosterpark, daar was toch goed beschouwd niets mis mee? Wat klein allicht, beetje oud ook wel. Maar het ademde wel voetbal uit, door alle kieren die in de loop der jaren in de muren geslopen zijn. Het publiek zat er lekker dicht op het veld en dat zal echt wel een rol gespeeld hebben in het feit dat FC Groningen al enkele jaren vrij weinig punten verspeelt in eigen huis. Zo hoort het ook. Een voetbalstadion mag best ruiken naar een mix van bier, zweet en urine, de muren hoeven niet puntgaaf te zijn. Het mag leven, zoals de supporters die er komen en die de sport en de club levend houden. Een beetje klein mag ook wel. Liever zelfs dan halfvolle grote bakken.
Het is echter vooral de historie, die ik ga missen. Ik ben te jong om bewust te kunnen vertellen over de tijd dat GVAV er nog speelde, over de fusie, over de betreurde Tonny van Leeuwen, over Piet Fransen, over het debuut van Johan Cruijff in 1964, toen het GVAV was. Ik heb de broertjes Koeman er nooit echt in zien acteren, op Erwins nadagen na dan. Fandi Ahmad heb ik gemist. De Europese krakers in de jaren tachtig zijn van horen zeggen en lezen. Wel zag ik een sterk team dat in 1991 derde werd in de eredivisie. Ik zag Milko Djurovski schitteren, maar ook onverzettelijke mannen als Jos Roossien en Jan van Dijk het veld omploegen. Om over cultspits Martin Drent maar te zwijgen. Het was altijd leuk om op zondagmiddag naar Langs de Lijn te luisteren en dan te horen dat men overschakelde naar Henk Kok. Dan wist je genoeg: doelpunt in het Oosterpark. Onlosmakelijk hoorde het bij FC Groningen. Het is het stadion waar Arjen Robben zijn eerste stappen in het betaald voetbal zette. Zeg maar gerust reuzenstappen.
Dat alles is nu ineens voorbij. Met de verhuizing doet Groningen namelijk ook afstand van de historie, zelfs van een stukje eigenheid. Want de club sluit aan bij clubs als AZ, Roda JC en FC Twente, die ook een nieuw stadion laten of lieten bouwen. De hele historie moet opnieuw opgebouwd worden. Dat is jammer, erg jammer. Gelukkig zag ik op de beelden van zondag echter ook, dat ik niet de enige romanticus ben. De fanatieke aanhang van Groningen nam op schitterende wijze afscheid van het Oosterpark, soms huilend en al. Wat het verstand ook mag zeggen, de voetbalharten huilden vorige week en misschien is dat nog wel het mooiste wat een stadion kan oproepen.
