Werken, 40 jaar ellende?
Veelgehoorde uitspraken als “De studententijd is de tijd van je leven!” en “Zo’n tijd maak je maar één keer mee!” geven denk ik een goed beeld van deze periode, zeker als je deze actief hebt meegemaakt. Niets mooier dan lekker uitslapen, daarna rustig opstaan, kopje koffie, ontbijtje, krantje, naar college / studeren, op tijd stoppen en ’s avonds de kroeg in. Gouden regel hierbij is echter wel: als je er geen zin in hebt, doe je het gewoon niet! Pa en ma kunnen je immers niet meer achter de vodden aanzitten en het zal je docenten niets uitmaken of je wel of niet komt. Alhoewel het uiteindelijke doel, het vinden van een leuke en goede baan, al vanaf dag 1 van je studie vaststaat, doe je er toch alles aan om hier onderuit te komen. Een jaartje bestuur, moedwillig studievertraging oplopen, het maakt allemaal niet uit. Het “beste” excuus om de intreding in de arbeidersklasse geruime tijd uit te stellen, is misschien wel “studeren” in het buitenland.
Uiteindelijk zal zelfs de meest hardnekkige student er toch aan moeten geloven. Eenmaal afgestudeerd zul je toch echt moeten solliciteren en beginnen met werken. Inderdaad, je moet gaan beginnen met hetgeen je de afgelopen jaren wanhopig hebt proberen uit te stellen, terwijl je tegelijk ook hard voor hebt gewerkt om dat te bereiken. Een beetje vreemd is het zeker, maar is het ook lekker? De reacties op het krijgen van een baan zijn voorspelbaar. Iedereen zal blij voor je zijn dat je, na die mooie studententijd, kunt gaan deelnemen aan het arbeidsproces. Je hebt de afgelopen jaren genoten, nu komen de “40 jaar ellende”.
Nu heb ik (22) als student niet bepaald het bovenstaande traject doorlopen. Na 6 jaar VWO, ben ik in 4,5 afgestudeerd en ik begin per 1 februari met mijn baan. Gezien het feit dat ik niet naar het buitenland ben geweest, naast mijn studie nog een half jaar vrijwillig stage heb gelopen en bestuurservaring bij een studievereniging heb opgedaan, krijg ik veelal de opmerkingen “Ga je nu al werken? Je bent nog zo jong!” “Zou je niet nog een half jaar naar het buitenland gaan, zo’n kans krijg je nooit meer?!” “Werken kun je de rest van je leven nog doen, waarom ga je niet nog wat studeren?” te horen.
Aaaargh !!! Ja !!! Is het nu zo moeilijk om te snappen dat je niet minimaal 6 jaar over een 4-jarige studie hoeft te doen en daarnaast nog een half jaar in het buitenland moet hebben gezeten, om het leuk te vinden om te gaan werken. Ik heb de afgelopen tijd genoten van het studentenleven en de vele vrijheden die het met zich meebrengt, maar ik heb er genoeg van. Het is geen uitdaging meer om een heel blok lang niks zinnigs aan een vak te doen, vervolgens 1 dag voor een tentamen te leren en het dan ook nog te halen. Het is niet leuk meer om door de week op stap te gaan, daar zo zat van terug te komen dat je darmen nog 3 dagen van streek zijn. Het is niet leuk meer om je de hele week als een puber te gedragen en je verantwoordelijkheden terzijde te schuiven. Is dat nu zo moeilijk te begrijpen?
Integendeel, de voordelen van werken zijn voor mij talrijk. Ik heb een leuke baan bij een leuk bedrijf, waar het vooral heel gezellig is. Daarnaast biedt het werk eindelijk weer de uitdaging die ik minstens het afgelopen jaar heb gemist. Ik krijg een lease-auto, een goed salaris en een laptop van de zaak. Ik kan het me veroorloven een mooi appartement / huis te huren of te kopen. Ik word gewaardeerd wanneer ik mijn werk goed doe, ongeacht of ik net ben begonnen of er al jaren werk.
Als je een leuke baan hebt, maakt het niet uit hoe oud je bent als je begint of wat je in je studententijd hebt gedaan. Wat is belangrijker, dat je de afgelopen 6-7 jaar plezier hebt gehad, of dat je (waarschijnlijk) de komende 40 jaar plezier hebt in wat je doet? Voor mij is de conclusie even helder als simpel: “Werken: 40 jaar plezier!”
