Column: Een nieuwe spijkerbroek
Natuurlijk ga ik met de mode mee. Ik draag de shirtjes die net toevallig bij The Sting hangen of die Zara uitgestald heeft. Mijn jas is prima te combineren met de polo's die H&M graag verkoopt en op sommige truitjes prijkt zelfs een Esprit-etiketje. Maar als het om spijkerbroeken gaat ben ik simpel. Ik wens een doodnormale, donkerblauwe, effen spijkerbroek met pijpen die aan de uiteinden ietsje uitlopen, zodat de broek altijd goed over mijn schoenen valt. Ik heb graag een gulp met knopen, maar over een rits valt zeker te praten. Ik weet echter ook wat de mode op dit moment is: spijkerbroeken die bij de knieën wat lichter zijn, zodat het lijkt alsof je drie weken achter elkaar tussen de stenen onkruid hebt zitten wieden. Dus had ik mijn eisen ietsje bijgesteld: een donkerblauwe spijkerbroek die eventueel bij de knieën wat lichter is. Meer niet, want ik vind egaal nou eenmaal het mooist.
Mijn mond viel open toen ik de waar op de jeansafdeling bekeek. Geen enkele effen broek te vinden. Elke broek was minimaal wat lichter op de knieën, maar meestal ook nog in de buurt van de bilpartij, alsof je al zeker drie jaar elke ochtend even tegen de muur schurkt, en in de plooien. Alsof je zo'n Ikea-kastje bent dat 3600 keer per dag gaat zitten en weer staan in plaats van open en dicht te gaan. En dan heb ik het nog over de broeken die het dichtst bij de door mij gewenste broek in de buurt kwamen. De andere helft van de rekken was namelijk gevuld met broeken die nog veel meer afgesleten waren! Rafels aan de onderkant van de pijpen, aan de broekband, bij de zakken, eigenlijk overal waar er iets te rafelen viel zat wel wat. Met daarbij vakkundig gemaakte gaatjes, alsof iemand op je bovenbeen met een schroevendraaier in je broek had zitten peuren. Natuurlijk vergezeld van de inmiddels wel bekende vale plekken.
Het aantal broekbekijkers was groot. Vele meisjes en vrouwen visten een 'beschadigd' exemplaar uit de rekken zodat ze in de lange rij voor de kleedhokjes konden gaan staan. Ik stond als enige wat afzijdig. Want het is allemaal leuk en aardig die mode, maar ik ga mijn goede geld niet uitgeven aan een broek die ik thuis in de kast heb hangen. De reden om naar de stad te gaan was namelijk mijn vijf jaar oude spijkerbroek, die eigenlijk hoognodig aan vervanging toe was. Door al het zitten was de broek aan de achterkant inmiddels wat licht geworden. Ook de kleur op de helft van de benen wat weggesleten, waarschijnlijk door het op de knieën naar de tv kijken. Daarbij zaten er inmiddels ook wat kleine gaatjes in de broek, die mee is geweest op diverse kampen, wandeltochten en sportavonturen. Dan wil je wel eens langs een tak schuren of tegen een muurtje aanstoten. Waspoeder is op de lange duur ook niet al te vriendelijk voor de onderkant van je broek, dus rafels alom. Díe broek, die puur en alleen door het gebruik is afgesleten, moest vervangen worden.
Dan verwachten de heren Hennes en Mauritz toch niet dat ik een exemplaar ga kopen dat er precies hetzelfde uitziet? Als mijn Opeltje over twintig jaar de pijp uit gaat, koop ik ook geen oude brik die eruit ziet alsof ik er al zeker vijftien jaar mee heb rond gekard. Ik koop ook geen auto waarvan de garagehouder expres een ruit heeft ingeslagen en de uitlaatpijp platgedrukt heeft. Nee, dan koop ik een nieuwe auto, die nog glimt van de pas opgebrachte lak en die geen deukje of kras vertoont. Die nog zo heerlijk ruikt als je er in gaat zitten en waarvan alles het nog doet.
En misschien snap ik wel niets meer van de moderne logica, maar kan iemand mij uitleggen waarom dit principe voor spijkerbroeken niet opgaat? Zijn de broeken zo goedkoper? Is het woord nieuw soms van betekenis veranderd? Is iedereen blind geworden zodat de gaatjes en rafels niet meer opvallen?
Oh wacht het is de mode
