Column: Avondje bioscoop of een film bezoeken?
Toen ik vernam dat de Hulk uit zou komen zei ik eerst dat ik niet heen zou gaan. Het grote groene monster was al bijzonder goed in een televisieserie door Lou Ferrigno vertolkt en ik dacht dat een meer computer geanimeerde Hulk daar alleen maar afbreuk aan kon doen. Ik zou hem wel een keer gaan huren dacht ik. Nadat ik echter de trailer had gezien, begreep ik pas dat ze alleen op die wijze de strip-hulk echt tot leven konden brengen. In de originele comic is het monster ook veel groter, kwader en krachtiger dan een mens ooit geloofwaardig zou kunnen spelen. Op een wat bewolkte zondag ging ik dus toch maar naar de bioscoop.
Ik sloeg bewust de matineevoorstelling over, het aantal kinderen zou dan wel eens veel hoger kunnen zijn, zeker bij zo'n film en ik wilde er eens lekker ongestoord voor gaan zitten. De zaal die ik om kwart voor negen 's avonds betrad was half gevuld. Nadat ik mij genesteld had in de rode pluchen stoel, kwam een groepje mensen achter mij zitten. Een vader met drie kinderen en evenveel bakken popcorn, zag ik in een oogopslag toen ik mij één tel omdraaide. Het licht werd iets gedimd, de gordijnen voor het doek openden zich en de sponsors kwamen even voorbij.
Het enthousiasme voor het avondje bioscoop was hoorbaar groot achter mij. De kinderen vroegen stuk voor stuk een stukje aandacht van de vader, de Hulk dit en de Hulk dat! Mijn zin in de film werd hierdoor vergroot, het is toch leuk om te zien dat nieuwe generaties nog steeds dezelfde stripfiguren adoreren, als een aantal generaties voor hun reeds gebeurde. Ik dacht nog: "Dat moet ik Pokemon nog zien bereiken."
Na de dia slideshows van de plaatselijke bedrijven kwamen de grote landelijke reclames. De lichten werden nog een slag lager gedraaid en het volume omhoog. Achter mij ging het volume ook omhoog. De zenuwen waren erg groot kennelijk. De vader had inmiddels al dertig keer de vraag gehad wanneer de film nou ging beginnen en het jongetje achter mij begon met zijn beentjes te bungelen en schopte zodoende steeds tegen de achterkant van mijn stoel. Ik weet nog dat ik het idee had: "Ach dat houdt zo wel op."
Na de reclames werd de filmzaal ingesteld op filmvertoning: het gordijn ging nog verder open, het licht uit en het geluid op max. De trailers van films die nog uitgebracht moeten worden, komen zo ook goed tot hun recht. Het luchtfietsen achter mij was nog altijd volop aan de gang en de trapjes tegen mijn stoel begonnen heel irritant te worden. Ik draaide me om en vroeg: "Wil je alsjeblieft niet zo tegen mijn stoel aan trappen? Het is nogal vervelend." De vader keek mij even argwanend aan, maar zulk kroost bewakend gedrag is heel natuurlijk. Maar naar mijn idee had ik dit voor mijn doen heel aardig gevraagd en het trappen hield ook op, op dat moment dan.
Het beeld werd pikzwart, het was even geruisloos. "Dit is hem, dit is hem, dit is hem, dit is hem," hoorde ik achter mij. En inderdaad de film begon op dat moment. De zenuwaanvallen bij zoonlief begonnen weer, wat voelbaar was in mijn rugleuning. De kinderen voelden zich supporters en begonnen uit volle borst: "HULLUK, HULLUK, HULLUK, HULLUK, HULLUK!" te roepen. De vader, met gevoel voor pedagogie, maande tot stilte door tegen zijn wijsvinger aan te blazen. De overmacht van een drietal was de man echter te groot. Vooral de voetballer in spé achter mij had het hoogste woord, menigmaal werd een scene van commentaar voorzien als: "Gaaf! Tof! Vet! Wauw!" en "Waar blijft de hulluk nou?"
In het eerste deel van de film, dus nog voor de pauze, werd het verhaal uit de doeken gedaan dus was er nog behoorlijk weinig Hulk te zien. Wat ik niet erg vond, maar voor "kinderen voor kinderen" achter mij was het een hoor- en voelbare ramp. Ik begon mij echt te storen aan de veel te luid pratende kinderen en probeerde nog een keer vriendelijk mijn ongenoegen te uiten. "Zou je misschien wat meer willen fluisteren? Ik hoor je de hele tijd er door heen praten." De vader kwam in actie maar verrassend genoeg tegen mij. "Wat mot je joh?"
"Nou ik vraag of het wat stiller kan." antwoordde ik normaal. "Kijk gewoon voor je!" zei de vent. Ik kijk nog eens goed en snap nu zijn reactie wel. Het is een heel groot, door sportschool opgepompt, lichaam onder een klein hoofdje. Ik zag al voor me hoe de simpele ziel waarschijnlijk zelf al weken voor de spiegel heeft gestaan, zichzelf de Hulk wanend. Verdere discussie leek me ook zinloos en ik wilde de andere kijkers niet storen, dus probeerde ik zo goed en zo kwaad als het ging de film verder te kijken.
Een groot blauw scherm verlostte mij uit mijn lijden, het was pauze. Kon ik mooi de tweede helft ergens anders gaan zitten. Na een heel verfrissende pauze liep ik de half lege zaal weer in. Halverwege was nog wel een mooi plaatsje vrij die ver verwijderd was van mijn oude plaats. Van blijdschap zucht ik als de film weer begint.
"Vet cool man, hoorde je van Janice wat er gister is gebeurd?", hoor ik achter mij. Net mijn mazzel de tweede helft van de film mag ik uitzitten voor drie popcorn gooiende scholiertjes die op hun verveelde vakantiedag in de bioscoop hangen. "Ik huur hem wel!" denk ik als ik de zaal weer verlaat.
